(آیه 23) از آنجا که در آیات گذشته، سخن از توحید ومعرفت خداوند ودلائل عظمت او در جهان آفرینش بود، همین مطلب را در این آیه وآیات آینده از زبان پیامبران بزرگ ودر لابلاى تاریخ آنها بیان مى کند.
نخست از نوح نخستین پیامبر اولواالعزم ومنادى توحید شروع کرده، مى گوید: «وما نوح را به سوى قومش فرستادیم، پس او به آنها گفت: اى قوم من! خداوند یکتا را بپرستید که جز او معبودى براى شما نیست» (وَلَقَدْ اَرْسَلْنا نُوحًا اِلى قَوْمِه فَقالَ یا قَوْمِ اعْبُدُوا اللهَ ما لَکُمْ مِنْ اِله غَیْرُهُ).
«آیا (با این بیان روشن از پرستش بتها) پرهیز نمى کنید»؟ (اَفَلا تَتَّقُونَ).
(آیه 24) «جمعیت اشرافى (ومغرور که چشمها را در ظاهر پر مى کنند واز درون خالى هستند) از قوم نوح که کافر بودند، گفتند: این مرد جز بشرى همچون شما نیست که مى خواهد بر شما برترى جوید» (فَقالَ الْمَلَؤُا الَّذینَ کَفَرُوا مِنْ قَوْمِه ما هذا اِلاّ بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُریدُ اَنْ یَتَفَضَّلَ عَلَیْکُمْ).
وبه این ترتیب انسان بودنش را نخستین عیبش دانستند وبه دنبال آن متهمش ساختند که او یک فرد سلطه جو است.
سپس افزودند: «واگر خدا مى خواست (رسولى بفرستد) فرشتگانى نازل مى کرد» (وَلَوْشاءَ اللهُ لاََنْزَلَ مَلائِکَةً).
وبراى تکمیل این استدلال واهى گفتند: «ما هرگز چنین چیزى را از نیاکان پیشین خود نشنیده ایم» که انسانى دعوى نبوّت کند وخود را نماینده خدا بداند! (ما سَمِعْنا بِهذا فى آبائِنَا الاَْوَّلینَ).
(آیه 25) ولى این سخنان بى اساس در روح این پیامبر بزرگ اثر نکردونوح همچنان به دعوت خود ادامه مى داد ونشانه اى از برترى جویى وسلطه طلبى در کار او نبود، لذا او را به اتهام دیگرى متهم ساختند وآن اتهام«جنون ودیوانگى» بود که همه پیامبران الهى ورهبران راستین را در طول تاریخبه آن متهم ساختند، گفتند: «او فقط مردى است که به نوعى جنون مبتلاست،پس مدتى در باره او صبر کنید» تا مرگش فرا رسد ویا از این بیمارى رهایى یابد!(اِنْ هُوَ اِلاّ رَجُلٌ بِه جِنَّةٌ فَتَرَبَّصُوا بِه حَتّى حین).
