(آیه 1) سوره کهف همچون بعضى دیگر از سوره هاى قرآن با حمد وستایش خداوند آغاز شده است، واز آنجا که حمد وستایش بخاطر کار یا صفت مهم وشایسته اى است در اینجا ستایش را در برابر نزول قرآن که خالى از هرگونه اعوجاج وکژى است بیان کرده، مى گوید: «حمد خدائى را که این کتاب آسمانى را بر بنده (برگزیده)اش نازل کرد، وهیچ گونه کژى در آن قرار نداد» (اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذى اَنْزَلَ عَلى عَبْدِهِ الْکِتابَ وَلَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا).
(آیه 2) «در حالى که ثابت ومستقیم ونگاهبان (کتابهاى آسمانى دیگر) است» (قَیِّمًا).
این کلمه که به عنوان وصفى براى قرآن آمده، هم تأکیدى است بر استقامت واعتدال قرآن وخالى بودن از هرگونه ضدونقیض، وهم اشاره اى است به جاودانى بودن این کتاب بزرگ آسمانى وهم الگو بودن براى حفظ اصالتها واصلاح کژیها وپاسدارى از احکام خداوند وعدالت وفضیلت بشر.
این صفت «قیّم» در واقع اشتقاقى است از صفت قیومیت پروردگار که به مقتضاى آن خداوند حافظ ونگاهبان همه موجوات واشیاء جهان است.
سپس مى افزاید: «تا (بدکاران را» از عذاب او بترساند» (لِیُنْذِرَ بَأْسًا شَدیدًا مِنْ لَدُنْهُ).
«ومؤمنانى را که(پیوسته) کارهاى شایسته انجام مى دهندبشارت دهدکه پاداش نیکویى براى آنهاست» (وَیُبَشِّرَالْمُؤْمِنینَ الَّذینَ یَعْمَلُونَ الصّالِحاتِ اَنَّ لَهُمْ اَجْرًا حَسَنًا).
(آیه 3) همان بهشت برین «که جاودانه در آن خواهند ماند» (ماکِثینَ فیهِ اَبَدًا).
(آیه 4) سپس به یکى از انحرافات عمومى مخالفان، اعم از انصارى ویهود ومشرکان، اشاره کرده، مى گوید: «و(نیز) آنها را که گفتند: خداوند، فرزندى (براى خود) انتخاب کرده است، بیم دهد» (وَیُنْذِرَ الَّذینَ قالُوا اتَّخَذَاللهُ وَلَدًا).
هم مسیحیان را به خاطر اعتقاد به این که «مسیح» فرزند خداست، وهم یهود را به خاطر اعتقاد به فرزندى «عُزَیر» وهم مشرکان را به خاطر این که فرشتگان را دختران خدا مى پنداشتند هشدار دهد.
(آیه 5) سپس به یک اصل اساسى براى ابطال این گونه ادعاهاى پوچ وبى اساس پرداخته، مى گوید: «نه آنها (هرگز) به این سخن یقین دارند، ونه پدرانشان!» (ما لَهُمْ بِه مِنْ عِلْم وَلا لاِبائِهِمْ).
اما «سخن بسیار بزرگى از دهانشان خارج مى شود» (کَبُرَتْ کَلِمَةً تَخْرُجُ مِنْ اَفْواهِهِمْ).
خدا وجسم بودن؟ خدا وفرزند داشتن؟ خدا ونیازهاى مادى؟ وبالاخره خدا ومحدود بودن؟ چه سخنان وحشتناکى؟!....
آرى! «آنها فقط دروغ مى گویند» (اِنْ یَقُولُونَ اِلاّ کَذِبًا).
