(آیه 96) در این آیه ودو آیه بعد باز هم سخن از مؤمنان با ایمان ونیز ظالمان وستمگران بى ایمان، وسخن از قرآن وبشارتها وانذارهاى آن است.

نخست مى فرماید: «مسلماً کسانى که ایمان آوردند وکارهاى شایسته انجام داده اند خداوند رحمان محبتى براى آنان در دلها قرار مى دهد» (اِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا).

ایمان وعمل صالح بازتابى دارد به وسعت عالم هستى، وشعاع محبوبیت حاصل از آن تمام پهنه آفرینش را فرا مى گیرد، ذات پاک خداوند چنین کسانى را دوست دارد، نزد همه اهل آسمان محبوبند، واین محبت در قلوب انسانهایى که در زمین هستند پرتوافکن مى شود.

روایات متعددى در شأن نزول این آیه از پیامبراکرم(صلى الله علیه وآله)نقل شده است که نشان مى دهد نخستین بار این آیه در مورد على(علیه السلام) نازل گردیده است، ولى نزول این آیه در مورد على(علیه السلام) به عنوان یک نمونه أتمّ وأکمل است; ومانع از تعمیم مفهوم آن در مورد همه مؤمنان با سلسله مراتب، نخواهد بود.

(آیه 97) سپس به «قرآن» که سرچشمه پرورش ایمان وعمل صالح است اشاره، کرده مى گوید: «ما قرآن را بر زبان تو آسان ساختیم، تا پرهیزکاران را به وسیله آن بشارت دهى، ودشمنان سرسخت ولجوج را انذار کنى» (فَاِنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقینَ وَتُنْذِرَ بِه قَوْمًا لُدًّا).

(آیه 98) آخرین آیه به عنوان دلدارى به پیامبر(ص) ومؤمنان ـمخصوصاً با توجه به این نکته که این سوره در مکه نازل شده ودر آن روز مسلمانان سخت تحت فشار بودند ونیز به عنوان تهدید وهشدار به همه دشمنان عنود ولجوج مى گوید: «وچه بسیار اقوام بى ایمان وگنهکارى که قبل از اینها هلاک ونابود کردیم (آن چنان محو ونابود شدند که اثرى از آنها باقى نماند) آیا تو اى پیامبر! احدى از آنها را احساس مى کنى؟ یا کمترین صدایى از آنان مى شنوى»؟ (وَکَمْ اَهْلَکْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْن هَلْ تُحِسُّ مِنْهُمْ مِنْ اَحَد اَوْ تَسْمَعُ لَهُمْ رِکْزًا).

یعنى این اقوام ستمگر ودشمنان سرسخت حق وحقیقت آن چنان درهم کوبیده شدند که حتى صداى آهسته اى از آنان به گوش نمى رسد.

«پایان سوره مریم»