مى دانیم در سوره هاى مکى که در آغاز دعوت اسلام نازل گردید بیشتر روى اصول اعتقادى، توحید،،معاد وعودت پیامبران خدا واهمیت قرآن تکیه مى شد، وتقریباً تمام بحثهاى سوره شعراء پیرامون همین مسائل دور مى زند.

در حقیقت مى توان محتواى این سوره را در چند بخش خلاصه کرد:

بخش اول طلیعه سوره است که از حروف مقطعه، وسپس عظمت مقام قرآن وتسلّى خاطر پیامبر(صلى الله علیه وآله)در برابر پافشارى وخیره سرى مشرکان واشاره اى به بعضى از نشانه هاى توحید وصفات خدا سخن مى گوید.

بخش دوم فرازهایى از سرگذشت هفت پیامبر بزرگ ومبارزات آنها را با قومشان، ولجاجتها وخیره سریهاى آنان را بازگو مى کند که شباهت زیادى با منطق مشرکان عصر پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)داشته ونیز مخصوصاً روى عذاب دردناک این اقوام وبلاهاى وحشتناکى که بر آنها فرود آمد تکیه شده است که خود تهدید مؤثرى براى مخالفان پیامبراسلام در آن شرایط است.

بخش سوم که در حقیقت جنبه نتیجه گیرى از بخشهاى گذشته دارد ـپیرامون پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)وعظمت قرآن وتکذیب مشرکان ودستوراتى به آن حضرت در زمینه روش دعوت، وچگونگى برخورد با مؤمنان سخن مى گوید، وسوره را با بشارت به مؤمنان صالح وتهدید شدید ستمگران پایان مى دهد.

ضمناً نام این سوره از چند آیه آخر که پیرامون شعراى بى هدف سخن مى گوید گرفته شده است.