(آیه 78) در تعقیب سرگذشتهاى مربوط به موسى وهارون وابراهیم ونوح ولوط در اینجا به بخشى از زندگى داوود وسلیمان اشاره مى کند، ودر آغاز اشاره سربسته اى به ماجراى یک قضاوت وداورى که از ناحیه داود وسلیمان صورت گرفت دارد.
مى فرماید: «وداوود وسلیمان را به یادآر، هنگامى که درباره کشتزارى قضاوت مى کردند که گوسفندان قوم شبانه آن را چریده بودند» (وَداوُدَ وَسُلَیْمنَ اِذْ یَحْکُمانِ فِى الْحَرْثِ اِذْ نَفَشَتْ فیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ).
«وما شاهد حکم آنها بودیم» (وَکُنّا لِحُکْمِهِمْ شاهِدینَ).
داستان بدین قرار بود که: گله گوسفندانى شبانه به تاکستانى وارد مى شوند، وبرگها وخوشه هاى انگور را خورده وضایع مى کنند، صاحب باغ شکایت نزد داوود مى برد، داوود حکم مى دهد که در برابر این خسارت بزرگ باید تمام گوسفندان به صاحب باغ داده شود.
سلیمان که در آن زمان کودک بود به پدر مى گوید: اى پیامبر بزرگ خدا! این حکم را تغییر ده وتعدیل کن!
پدر مى گوید: چگونه؟
در پاسخ مى گوید: گوسفندان باید با صاحب باغ سپرده شوند تا از منافع آنها وشیر وپشمشان استفاده کند، وباغ به دست صاحب گوسفندان داده شود تا در اصلاح آن بکوشد هنگامى که باغ به حال اول بازگشت به صاحبش تحویل داده مى شود، وگوسفندان نیز به صاحبش بر مى گرددـ وخداوند طبق آیه بعد حکم سلیمان را تأیید کرد.
(آیه 79) به هر حال در این آیه حکم سلیمان را در این داستان به این صورت تأیید مى کند: «پس ما این داورى وحکومت را به سلیمان تفهیم کردیم» وبا تأیید ما او بهترین راه حل این مخاصمه را دریافت (فَفَهَّمْناها سُلَیْمنَ).
امام مفهوم این سخن آن نیست که حکم داوود اشتباه ونادرست بوده، چرا که بلافاصله اضافه مى کند: «ما به هریک از این دو، آگاهى وشایستگى داورى وعلم بخشیدیم» (وَکُلاًّ آتَیْنا حُکمًا وَعِلْمًا).
سپس به یکى دیگر از مواهب وافتخاراتى که خدا به داوود داده بود اشاره کرده، مى فرماید: «وما کوهها را مسخر ساختیم که همراه داوود تسبیح مى گفتند وهمچنین پرندگان را» (وَسَخَّرْنا مَعَ داوُدَ الْجِبالَ یُسَبِّحْنَ وَالطَّیْرَ).
اینها در برابر قدرت ما چیز مهمى نیست «وما این کار را انجام دادیم» (وَکُنّا فاعِلینَ).
(آیه 80) در این آیه به یکى دیگر از مواهبى که خدا به این پیامبر بزرگ داده اشاره کرده، مى گوید: «وما ساختن زره را به او تعلیم دادیم، تا شما را در جنگهایتان حفظ کند; پس آیا (شما خدا را بر نعمتهایش) شکر مى کنید»؟ (وَعَلَّمْناهُ صَنْعَةَ لَبُوس لَکُمْ لِتُحْصِنَکُمْ مِنْ بَأْسِکُمْ فَهَلْ اَنْتُمْ شاکِرُونَ).
