(آیه 11) در آیات گذشته سخن از تکذیب کنندگانى به میان آمد که آیات خدا را به باد مسخره مى گرفتند، ودر اینجا با بیان گوشه اى از مباحث معاد وسرنوشت مجرمان در قیامت بحثهایى را که پیش از این درباره معاد در آیات قبل گفته شد تکمیل مى کند.
نخست مى فرماید: «خداوند آفرینش را آغاز نموده سپس اعاده مى کند، وبعد به سوى او باز گردانده مى شوید» (اَللهُ یَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ یُعیدُهُ ثُمَّ اِلَیْهِ تُرْجَعُونَ).
در آیه یک استدلال کوتاه وپرمعنى براى مسأله معاد بیان شده که در آیات دیگر قرآن نیز به عبارات دیگرى آمده است، وآن این که: «همان کسى که قدرت بر آفرینش نخستین داشت قدرت بر معاد هم دارد، وقانون عدالت وهمچنین حکمت خداوند ایجاب مى کند که این آفرینش مجدد تحقق یابد».
(آیه 12) این آیه وضع مجرمان را چنین مجّسم مى کند: «آن روز که قیامت برپا مى شود مجرمان در نومیدى وغم واندوه فرو مى روند» (وَیَوْمَ تَقُومُ السّاعَةُ یُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ).
چرا که نه ایمان وعمل صالحى با خود به عرصه محشر آورده اند، نه یار ویاورى دارند ونه امکان بازگشت به دنیا وجبران گذشته وجود دارد.
(آیه 13) لذا در این آیه مى افزاید: «آنها شفیعانى از معبودانشان ندارند» (وَلَمْ یَکُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَکائِهِمْ شُفَعؤُا).
به همین جهت «نسبت به معبودهایى که آنها را شریک خدا قرار داده بودند کافر مى شوند» واز آنها تنفر وبیزارى مى جویند (وَکانُوا بِشُرَکائِهِمْ کافِرینَ).
(آیه 14) سپس به گروههاى مختلف مردم در آن روز اشاره کرده، مى گوید: «روزى که قیامت برپا مى شود مردم از هم جدا مى گردند» (وَیَوْمَ تَقُومُ السّاعَةُ یَوْمَئِذ یَتَفَرَّقُونَ).
(آیه 15) «پس گروهى که ایمان آوردند وعمل صالح انجام دادند آنهادر باغى از بهشت متنعم وشاد ومسرور خواهند بود، آن چنان که آثار شادى در چهره هایشان هویدا مى گردد» (فَاَمَّا الَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ فَهُمْ فى رَوْضَة یُحْبَرُونَ).
(آیه 16) «واما آنان که به آیات ما ولقاى آخرت کافر شدند، در عذاب الهى احضار مى شوند» (وَاَمَّا الَّذینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِـایاتِنا وَلِقاءِ الاْخِرَةِ فَاُولئِکَ فِى الْعَذابِ مُحْضَرُونَ).
