(آیه 39) هنگامى که مسلمانان در مکّه بودند مشرکان پیوسته آنها را آزار مى دادند، ومرتباً مسلمانان کتک خورده با سرهاى شکسته خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله)مى رسیدند وشکایت مى کردند (وتقاضاى اذن جهاد داشتند) اما پیامبر(صلى الله علیه وآله)به آن ها مى فرمود: صبر کنید، هنوز دستور جهاد به من داده نشده تا این که هجرت شروع شد ومسلمین از مکّه به مدینه آمدند، خداوند این آیه را که متضمن اذن جهاد است نازل کرد واین نخستین آیه اى است که درباره جهاد نازل شده.

در آیه قبل ذکر شد که خداوند وعده دفاع از مؤمنان را داده، در این آیه مى گوید: «خداوند به کسانى که جنگ از طرف دشمنان بر آنها تحمیل شده اجازه جهاد داده است، چرا که آنها مورد ستم قرار گرفته اند» (اُذِنَ لِلَّذینَ یُقاتَلُونَ بِاَنَّهُمْ ظُلِمُوا).

سپس این اجازه را با وعده پیروزى از سوى خداوند قادر متعال تکمیل کرده، مى فرماید: «وخداوند قدرت بر یارى کردن آنها را دارد» (وَاِنَّ اللهَ عَلى نَصْرِهِمْ لَقَدیرٌ).

شما باید آنچه در توان دارید در این عالم اسباب به کار گیرید ودر آنجا که قدرت شما پایان مى گیرد در انتظار یارى خدا باشید، واین همان برنامه اى بود که پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)در تمام مبارزاتش به کار مى گرفت وپیروز مى شد.