بدون شک در عصر ما که بعضى نام آن را عصر برهنگى وآزادى جنسى گذارده اند وافراد غربزده، بى بند وبارى زنان را جزئى از آزادى او مى دانند سخن از حجاب گفتن براى این دسته ناخوشایند وگاه افسانه اى است متعلق به زمانهاى گذشته!
ولى مفاسد بى حساب ومشکلات وگرفتاریهاى روزافزون که از این آزادیهاى بى قید وشرط به وجود آمده سبب شده که تدریجاً گوش شنوایى براى این سخن پیدا شود.
مسأله این است که آیا زنان (با نهایت معذرت) باید براى بهره کشى از طریق سمع وبصر ولمس ـجز آمیزش جنسىـ در اختیار همه مردان باشند ویا باید این امور مخصوص همسرانشان گردد؟
اسلام مى گوید: کامیابیهاى جنسى اعم از آمیزش ولذت گیریهاى سمعى وبصرى و لمسى مخصوص به همسران است وغیر از آن گناه، ومایه آلودگى وناپاکى جامعه مى باشد که جمله «ذلِکَ اَزْکى لَهُمْ» در آیات فوق اشاره به آن است.
فلسفه حجاب چیز مکتوم وپنهانى نیست زیرا:
1ـ برهنگى زنان که طبعاً پیامدهایى همچون آرایش وعشوه گرى وامثال آن همراه دارد مردان مخصوصاً جوانان را در یک حال تحریک دائم قرار مى دهد تحریکى که سبب کوبیدن اعصاب آنها وایجاد هیجانهاى بیمارگونه عصبى وگاه سرچشمه امراض روانى مى گردد.
مخصوصاً توجه به این نکته که غریزه جنسى نیرومندترین وریشه دارترین غریزه آدمى است ودر طول تاریخ سرچشمه حوادث مرگبار وجنایات هولناکى شده، تا آنجا که گفته اند: «هیچ حادثه مهمى را پیدا نمى کنید مگر این که پاى زنى در آن در میان است»!
آیا دامن زدن مستمر از طریق برهنگى به این غریزه وشعلهور ساختن آن بازى با آتش نیست؟ آیا این کار عاقلانه اى است؟
2ـ آمارهاى قطعى ومستند نشان مى دهد که با افزایش برهنگى در جهان، طلاق واز هم گسیختگى زندگى زناشویى در دنیا بطور مداوم بالا رفته است، زیرا در «بازار آزاد برهنگى» که عملا زنان به صورت کالاى مشترکى (لااقل در مرحله غیرآمیزشى جنسى) درآمده اند دیگر قداست پیمان زناشویى مفهومى نمى تواند داشته باشد.
3ـ گسترش دامنه فحشاء، وافزایش فرزندان نامشروع، از دردناکترین پیامدهاى بى حجابى است ودلائل آن مخصوصاً در جوامع غربى کاملا نمایان است.
4ـ مسأله «ابتذال زن» و«سقوط شخصیت او» در این میان نیز حائز اهمیت فراوان است هنگامى که جامعه زن را با اندام برهنه بخواهد، طبیعى است روز به روز تقاضاى آرایش بیشتر وخودنمایى افزونتر از او دارد، وهنگامى که زن را از طریق جاذبه جنسیش وسیله تبلغ کالاها ودکور اتاقهاى انتظار، وعاملى براى جلب جهانگردان وسیاحان ومانند اینها قرار بدهد، در چنین جامعه اى شخصیت زن تا سرحد یک عروسک، یا یک کالاى بى ارزش سقوط مى کند، وارزشهاى والاى انسانى او بکلى به دست فراموشى سپرده مى شود، وتنها افتخار او جوانى وزیبایى وخودنمائیش مى شود.
وبه این ترتیب مبدل به وسیله اى خواهد شد براى اشباع هوسهاى سرکش یک مشت آلوده فریبکار وانسان نماهاى دیوصفت!
در چنین جامعه اى چگونه یک زن مى تواند یا ویژگیهاى اخلاقیش، علم وآگاهى ودانائیش جلوه کند، وحائز مقام والائى گردد؟!
