(آیه 37) در اینجا ردّ بافته هاى بى اساس آن ثروتمند مغرور واز خود راضى را از زبان دوست مؤمنش مى شنویم: او که تا آن موقع دم فرو بسته بود وبه سخنان این مرد سبک مغز گوش فرا مى داد تا هرچه در درون دارد برون ریزد، سپس یکجا پاسخ دهد، وارد گفتگو شد چنانکه آیه مى گوید: «دوستِ (با ایمان) وى ـدر حالى که با او گفتگو مى کردـ گفت: آیابه خدایى که تو را از خاک، وسپس از نطفه آفرید، وپس از آن تو را مرد کاملىقرار داد، کافر شدى» (قالَ لَهُ صاحِبُهُ وَهُوَ یُحاوِرُهُ اَکَفَرْتَ بِالَّذى خَلَقَکَ مِنْ تُراب ثُمَّ مِنْ نُطْفَة ثُمَّ سَوّیکَ رَجُلاً).

(آیه 38) سپس این مرد با ایمان براى درهم شکستن کفر وغرور او گفت: «ولى من کسى هستم که الله پروردگار من است» (لکِنَّا هُوَ اللهُ رَبّى).

«ومن هیچ کس را شریک پروردگارم قرار نمى دهم» (وَلا اُشْرِکُ بِرَبّى اَحَدًا).

(آیه 39) بعد از اشاره به مسأله توحید وشرک که مهمترین مسأله سرنوشت ساز است، مجدداً او را مورد سرزنش قرار داده، مى گوید: «چرا هنگامى که وارد باغت شدى نگفتى این نعمتى است که خدا خواسته است» چرا همه اینها را از ناحیه خدا ندانستى وشکر نعمت او را بجا نیاوردى؟! (وَلَوْلا اِذْ دَخَلْتَ جَنَّتَکَ قُلْتَ ماشاءَاللهُ).

چرا نگفتى «هیچ قوت (ونیرویى) جز از ناحیه خدا نیست» (لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللهِ).

اینها امکانات ووسائلى است که خدا در اختیار تو قرار داده، تو از خود هیچ ندارى وبدون او هیچ هستى!

سپس اضافه کرد: «اگر مى بینى من از نظر مال وفرزند از تو کمترم» مطلب مهمّى نیست (اِنْ تَرَنِ اَنَا اَقَلَّ مِنْکَ مالاً وَوَلَدًا).

(آیه 40) «شاید پروردگارم بهتر از باغ تو، به من بدهد» (فَعَسى رَبّى اَنْ یُؤْتِیَنِ خَیْرًا مِنْ جَنَّتِکَ).

نه تنها بهتر از آن چه تو دارى به من بدهد بلکه: «ومجازات حساب شده اى (صاعقه) از آسمان بر باغ تو فرو فرستد، به گونه اى که آن را به زمین بى گیاه لغزنده اى مبدّل کند» (وَیُرْسِلَ عَلَیْها حُسْبانًا مِنَ السَّماءِ فَتُصْبِحَ صَعیدًا زَلَقًا).

(آیه 41) یا به زمین فرمان دهد تکانى بخورد «واین چشمه ونهر جوشان در اعماق آن فرو برود، آن چنان که هرگز قدرت جستجوى آن را نداشته باشى» (اَوْ یُصْبِحَ ماؤُها غَوْرًا فَلَنْ تَسْتَطیعَ لَهُ طَلَبًا).

در واقع آن مرد با ایمان وموحّد رفیق مغرور خود را هشدار داد که بر این نعمتها دل نبندد چرا که هیچ کدام قابل اعتماد نیست.