(آیه 53) در این آیه باز به استدلال بر عظمت خداوند از طریق بیان نعمتهاى او در نظام آفرینش مى پردازد، وبه تناسب بیان نزول قطرات حیاتبخش باران که در آیات قبل گذشت اشاره به مخلوط نشدن آبهاى شیرین وشور کرده، مى فرماید: «او کسى است که دو دریا را در کنار هم قرار داد، یکى گوارا وشیرین ودیگر شور وتلخ، ودر میان آنها برزخى قرار داد (گویى هر یک به دیگرى مى گوید:) دور باش ونزدیک نیا» (وَهُوَ الَّذى مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ هذا عَذْبٌ فُراتٌ وَهذا مِلْحٌ اُجاجٌ وَجَعَلَ بَیْنَهُما بَرْزَخًا وَحِجْرًا مَحْجُورًا).
این آیه یکى دیگر از مظاهر شگفت انگیز قدرت پروردگار را در جهان آفرینش ترسیم مى کند که چگونه یک حجاب نامرئى، وحائل ناپیدا در میان دریاى شور وشیرین قرار مى گیرد واجازه نمى دهد آنها با هم آمیخته شوند.
البته امروز ما این را مى دانیم که این حجاب نامرئى همان «تفاوت درجه غلظت آب شور وشیرین» وبه اصطلاح تفاوت «وزن مخصوص» آنها است که سبب مى شود تا مدت مدیدى به هم نیامیزند.
ضمناً قرار گرفتن این آیه در میان آیات مربوط به «کفر» و«ایمان» ممکن است اشاره وتشبیهى در این امر نیز باشد که گاهى در یک جامعه، در یک شهر، وگاه حتى در یک خانه افرادى با ایمان که همچون آب عذب وفراتند در کنار افراد بى ایمان که همچون آب ملح واجاجند، با دو طرز تفکر، دو نوع عقیده، ودو نوع عمل پاک وناپاک، قرار مى گیرند، بى آنکه به هم آمیخته شوند.
(آیه 54) در این آیه به مناسبت بحث نزول باران وهمچنین دریاهاى آب شور و شیرین که در کنار هم قرار مى گیرند سخن از آفرینش انسان از آب به میان آورده، مى گوید: «او کسى است که از آب انسانى را آفرید» (وَهُوَ الَّذى خَلَقَ مِنَ الْماءِ بَشَرًا).
احتمال دارد که چند معنى در مفهوم آیه جمع باشد یعنى هم بشر نخستین از آب آفریده شده، وهم پیدایش تمام افراد انسان از آب «نطفه» است، وهم آب مهمترین ماده ساختمان بدن انسان را تشکیل مى دهد، آبى که از ساده ترین موجودات این جهان محسوب مى شود چگونه مبدء پیدایش چنین خلقت شگرفى شده است؟! این دلیل روشن قدرت اوست.
به دنبال آفرینش انسان، سخن از گسترش نسلها به میان آورده، مى گوید: «سپس او را نسب وسبب قرار داد» ونسل او را از این دو طریق گسترش داد (فَجَعَلَهُ نَسَبًا وَصِهْرًا).
منظور از «نَسَب» پیوندى است که در میان انسانها از طریق زاد وولد به وجود مى آید، مانند ارتباط پدر وفرزند یا برادران به یکدیگر، اما منظور از «صِهْر» که در اصل به معنى «داماد» است، پیوندهایى است که از این طریق میان دو طایفه برقرار مى شود، مانند پیوند انسان با نزدیکان همسرش.
در پایان آیه به عنوان تأکید بر مسائل گذشته، مى فرماید: «وپروردگار تو همواره توانا بوده وهست» (وَکانَ رَبُّکَ قَدیرًا).
(آیه 55) سرانجام در این آیه انحراف مشرکان را از اصل توحید، از طریق مقایسه قدرت بتها با قدرت پروردگار که نمونه هاى آن در آیات قبل گذشت روشن مى سازد، مى گوید: «وآنها معبودهایى جز خدا مى پرستند که نه سودى به آنها مى رساند ونه زیانى» (وَیَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللهِ ما لا یَنْفَعُهُمْ وَلا یَضُرُّهُمْ).
مسلم است تنها وجود سود وزیان نمى تواند معیار پرستش باشد، ولى قرآن با این تعبیر بیانگر این نکته است که آنها هیچ بهانه اى براى این پرستش ندارندچراکه بتها موجوداتى هستند کاملا بى خاصیت وفاقد هرگونه ارزش وتأثیر مثبتیا منفى.
در پایان آیه اضافه مى کند: «وکافران همیشه در برابر پروردگارشان (در طریق کفر) پشتیبان یکدیگرند» (وَکانَ الْکافِرُ عَلى رَبِّه ظَهیرًا).
ونیروهایى را که مى بایست در مسیر «الله» بسیج کنند، بر ضد آیین خدا وپیامبرش ومؤمنان راستین بسیج مى نمایند.
