(آیه 34) در ارتباط با آیات گذشته واز جمله دستور قربانى ممکن است این سؤال پیش آید که این چگونه عبادتى است که در اسلام تشریع شده که براى خدا وبراى جلب رضاى او حیوانات را قربانى کنند مگر خداوند نیاز به قربانى دارد؟ وآیا این کار در ادیان دیگر نیز بوده است یا مخصوص مشرکان بوده؟

قرآن براى روشن ساختن این مطلب چنین مى گوید: این منحصر به شما نیست که مراسم ذبح وقربانى براى خدا دارید «براى هر امتى قربانگاهى قرار دادیم تا نام خدا را (به هنگام قربانى) بر چهارپایانى که به آنها روزى داده ایم ببرند» (وَلِکُلِّ اُمَّة جَعَلْنا مَنْسَکًا لِیَذْکُرُوا اسْمَ اللهِ عَلى ما رَزَقَهُمْ مِنْ بَهیمَةِ الاَْنْعامِ).

ولذا در پایان آیه مى فرماید: «وخداى شما معبود واحدى است» وبرنامه او هم برنامه واحدى است (فَاِلهُکُمْ اِلهٌ واحِدٌ).

اکنون که چنین است: «در برابر (فرمان) او تسلیم شوید» (فَلَهُ اَسْلِمُوا).

«وبشارت ده متواضعان وتسلیم شوندگان (در برابر فرمانهاى پروردگار) را» (وَبَشِّرِ الُْمخْبِتینَ).

(آیه 35) در این آیه صفات «مخبتین» (تواضع کنندگان) را در چهار قسمت ـکه دو قسم جنبه معنوى وروانى دارد ودو قسمت جنبه جسمانىـ توضیح مى دهد:

نخست مى گوید: «همانها که چون نام خدا برده مى شود دلهایشان پر از خوف (پروردگار) مى گردد» (اَلَّذینَ اِذا ذُکِرَ اللهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ).

نه این که از غضب او بى جهت بترسند، ویا در رحمت او شک وتردید داشته باشند، بلکه این ترس به خاطر مسؤولیتهایى است که بر دوش دارند وشاید در انجام آن کوتاهى کرده اند، این ترس به خاطر درک مقام با عظمت خداست.

دیگر این که: «آنها در برابر حوادث دردناکى که در زندگیشان رخ مى دهد صبر وشکیبایى پیش مى گیرند» (وَالصّابِرینَ عَلى ما اَصابَهُمْ).

عظمت حادثه هر قدر زیاد وناراحتى آن هر قدر سنگین باشد در برابر آن زانو نمى زنند لب به کفران نمى گشایند وخلاصه ایستادگى مى کنند وپیش مى روند وپیروز مى شوند.

سوم وچهارم این که: «آنها نماز را برپا مى دارند واز آنچه به آنها روزى داده ایم انفاق مى کنند» (وَالْمُقیمِى الصَّلوةِ وَمِمّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ).

از یک سو ارتباطشان با خالق جهان محکم است واز سوى دیگر پیوندشان با خلق خدا مستحکم.