یکى از طرق اثبات اعجاز قرآن خبرهاى غیبى قرآن است که یک نمونه روشن آن در همین آیات مورد بحث آمده، در طى چند آیه با انواع تأکیدات از پیروزى بزرگ یک ارتش شکست خورده در چند سال بعد خبر مى دهد، وآن را به عنوان یک وعده تخلف ناپذیر الهى معرفى مى کند.

تاریخ به ما مى گوید که هنوز نه سال نگذشته بود که: رومیان در نبرد جدیدى بر ایرانیان پیروز شدند، ومقارن همان زمان مسلمانان با صلح حدیبیه (وطبق روایتى در جنگ بدر) پیروزى چشمگیرى بر دشمنان پیدا کردند.

(آیه 8) آیه قبل سخن از ظاهربینانى بود که تنها افق فکرشان به محدوده دنیا وجهان ماده تعلق دارد، واز قیامت وعالم ماوراءطبیعت بى خبرند.

در این آیه وآیات آینده به ذکر مطالب متنوعى پیرامون مبدأ ومعاد مى پردازد نخست به صورت یک استفهام اعتراض آمیز مى گوید: «آیا آنها در درون جان خویش تفکر نکردند که خداوند آسمان وزمین وآنچه را در میان این دو است جز به حق نیافریده؟ وبراى آن اجل وپایان معینى قرار داده است» (اَوَلَمْ یَتَفَکَّرُوا فى اَنْفُسِهِمْ ما خَلَقَ اللهُ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ وَما بَیْنَهُما اِلاّ بِالْحَقِّ وَاَجَل مُسَمًّى).

یعنى اگر آنها درست بیندیشند وبهوجدان خود وداورى عقلشان مراجعه کنند به خوبى از این دو امر آگاه مى شوند که: جهان براساس حق آفریده شده، ونظاماتى بر آن حاکم است که دلیل بر وجود عقل وقدرت کامل در خالق این جهان است.

ودیگر این که: این جهان رو به زوال وفنا مى رود واز آنجا که خالق حکیم ممکن نیست بیهوده آن را آفریده باشد دلیل بر این است که جهان دیگرى که سراى بقا است بعد از این جهان مى باشد، وگرنه آفرینش این جهان مفهوم نداشت.

لذا در پایان آیه اضافه مى کند: «بسیارى از مردم به لقاى پروردگارشان کافرند» (وَاِنَّ کَثیرًا مِنَ النّاسِ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ لَکافِرُونَ).

ویا این که با زبان، منکر نیستند اما عملشان آن چنان آلوده وننگین است که نشان مى دهد آنها اعتقادى به معاد ندارند، چرا که اگر معتقد بودند نباید این چنین فاسد ومفسد باشند.