(آیه 17) از آیات این سوره، وهمچنین از آیات سوره سبأ به خوبى استفاده مى شود که داستان حکومت حضرت سلیمان جنبه عادى نداشت، بلکه توأم با خارق عادات ومعجزات مختلفى بود.
در حقیقت خداوند قدرت خود را در ظاهر ساختن این حکومت عظیم وقوایى که مسخر آن بود نشان داد.
نخست مى گوید: «لشکریان سلیمان از جنّ وانس وپرندگان نزد او جمع شدند» (وَحُشِرَ لِسُلَیْمنَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَالاِْنْسِ وَالطَّیْرِ).
آنقدر زیاد بودند که «باید توقف مى کردند تا به هم ملحق شوند» (فَهُمْ یُوزَعُونَ).
(آیه 18) به هر حال، سلیمان با این لشکر عظیم حرکت کرد «تا به سرزمین مورچگان رسیدند» (حَتّى اِذا اَتَوْا عَلى وادِ النَّمْلِ).
در اینجا «مورچه اى (از مورچگان، همنوعان خود را مخاطب ساخت و) گفت: اى مورچگان! داخل لانه هاى خود شوید تا سلیمان ولشکریانش شما را پایمال نکنند در حالى که نمى فهمند»! (قالَتْ نَمْلَةٌ یا اَیُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساکِنَکُمْ لایَحْطِمَنَّکُمْ سُلَیْمنُ وَجُنُودُهُ وَهُمْ لا یَشْعُرُونَ).
(آیه 19) «سلیمان از شنیدن این سخن مورچه تبسم کرد وخندید» (فَتَبَسَّمَ ضاحِکًا مِنْ قَوْلِها).
در اینجا سلیمان رو به درگاه خدا کرد وچند تقاضا نمود.
نخست این که: «عرضه داشت: پروردگارا! راه ورسم شکر نعمتهایى را که بر من وپدر ومادرم ارزانى داشته اى به من الهام فرما» (وَقالَ رَبِّ اَوْزِعْنى اَنْ اَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتى اَنْعَمْتَ عَلَىَّ وَعَلى والِدَىَّ).
تا بتوانم با بسیج همه نیروهایم این همه نعمتهاى عظیم را در راهى که تو فرمان داده اى ومایه خشنودى توست به کار گیرم واز مسیر حق منحرف نگردم.
دیگر این که مرا موفق دار «تا عمل صالحى به جاى آورم که تو از آن خشنود مى شوى» (وَاَنْ اَعْمَلَ صالِحًا تَرْضیهُ).
وبالاخره سومین تقاضایش این بود که عرضه داشت: پروردگارا! «مرا به رحمتت در زمره بندگان صالحت داخل گردان» (وَاَدْخِلْنى بِرَحْمَتِکَ فى عِبادِکَ الصّالِحینَ).
یعنى هدف نهایى به دست آوردن قدرت، انجام عمل صالح است وعمل صالح نیز مقدمه اى است براى جلب خشنودى ورضاى خدا که هدف نهایى است.
