(آیه 4) از آنجا که در آیات گذشته مجازات شدیدى براى زن ومرد زناکار بیان شده بود وممکن است این موضوع دستاویزى شود براى افراد مغرض وبى تقوا که از این طریق افراد پاک را مورد اتهام قرار دهند، بلافاصله بعد از بیان مجازات شدید زناکاران، مجازات شدید تهمت زنندگان را بیان مى کند.
نخست مى گوید: «وکسانى که زنان پاکدامن را متهم (به عمل منافى عفت) مى کنند، سپس چهار شاهد (بر مدعاى خود) نمى آورند، آنها را هشتاد تازیانه بزنید»! (وَالَّذینَ یَرْمُونَ الْـمُحْصَناتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِاَرْبَعَةِ شُهَداءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمانینَ جَلْدَةً).
وبه دنبال این مجازات شدید، دو حکم دیگر نیز اضافه مى کند:
«وهرگز شهادت آنها را نپذیرید» (وَلا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهادَةً اَبَدًا).
«وآنها همان فاسقانند» (وَاُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ).
هرگاه «قذف» (اتهام ناموسى) با لفظ صریح انجام گیرد، به هر زبان وبه هر شکل بوده باشد حدّ آن همان گونه که در بالا گفته شد هشتاد تازیانه است، واگر صراحت نداشته باشد مشمول حکم «تعزیر» است.
این سختگیرى در مورد حفظ حیثیت مردم پاکدامن، منحصر به اینجا نیست در بسیارى از تعلیمات اسلام منعکس است.
در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «هنگامى که مسلمانى برادر مسلمانش را به چیزى که در او نیست متهم سازد ایمان در قلب او ذوب مى شود، همانند نمک در آب»!
(آیه 5) ولى از آنجا که اسلام هرگز راه بازگشت را بر کسى نمى بندد، بلکه در هر فرصتى آلودگان را تشویق به پاکسازى خویش وجبران اشتباهات گذشته مى کند، در این آیه مى گوید: «مگر کسانى که بعد از آن توبه کنند وجبران نمایند (که خداوند آنها را مى بخشد) زیرا خدا آمرزنده ومهربان است» (اِلاَّ الَّذینَ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِکَ وَاَصْلَحُوا فَاِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَحیمٌ).
ودر این صورت هم شهادت آنها در آینده مقبول است، وهم حکم فسق در تمام زمینه ها واحکام اسلامى از آنها برداشته مى شود.
