در آیات گذشته بحثهاى قابل ملاحظه اى در باره رستاخیز وبهشت ودوزخ به میان آمد. در این آیه گفتار منکران معاد را چنین بازگو مى کند «وانسان مى گوید: آیا هنگامى که من مُردم، در آینده زنده مى شوم وسر از قبر بر مى دارم»؟! (وَیَقُولُ الاِْنْسانُ ءَاِذا مامِتُّ لَسَوْفَ اُخْرَجُ حَیًّا). یعنى چنین چیزى امکان ندارد.
(آیه 67) بلافاصله با همان لحن وتعبیر به آن پاسخ مى گوید: «آیا انسان (این واقعیت را) به یاد نمى آورد که ما او را پیش از این آفریدیم، واو ابداً چیزى نبود»؟! (اَوَلا یَذْکُرُ الاِْنْسانُ اَنّا خَلَقْناهُ مِنْ قَبْلُ وَلَمْ یَکُ شَیْئًا).
(آیه 68) در این آیه با لحن بسیار قاطع، منکران معاد و گنهکاران بى ایمان را تهدید کرده، مى گوید: «قسم به پروردگارت که ما همه آنها را با شیاطینى (که آنان را وسوسه مى کردند ویا معبودشان بودند، همه را) محشور مى کنیم» (فَوَرَبِّکَ لَنَحْشُرَنَّهُمْ وَالشَّیاطینَ).
«سپس همه آنها را گِرداگرد جهنم در حالى که به زانو در آمده اند حاضر مى کنیم» (ثُمَّ لَنُحْضِرَنَّهُمْ حَوْلَ جَهَنَّمَ جِثِیًّا).
این آیه نشان مى دهد که دادگاه افراد بى ایمان وگنهکار در نزدیکى جهنم است!
(آیه 69) واز آنجا که اولویتها در آن دادگاه عدل منظور مى شود در این آیه مى گوید: ما اول به سراغ سرکش ترین ویاغى ترین افراد مى رویم، «سپس ما از هر گروه وجمعیتى افرادى را که از همه در برابر خداوند رحمان سرکش تر بودند جدا مى کنیم» (ثُمَّ لَنَنْزِعَنَّ مِنْ کُلِّ شیعَة اَیُّهُمْ اَشَدُّ عَلَى الرَّحْمنِ عِتِیًّا).
همان بى شرمانى که حتى مواهب خداى «رحمان» را به دست فراموشى سپردند ودر برابر ولى نعمت خود به گستاخى، طغیان ویاغیگرى برخاستند، آرى اینها از همه به آتش دوزخ سزاوارترند!
(آیه 70) باز روى این معنى تأکید کرده، مى گوید: «سپس ما به خوبى از کسانى که براى سوختن در آتش اولویت دارند آگاهیم» (ثُمَّ لَنَحْنُ اَعْلَمُ بِالَّذینَ هُمْ اَوْلى بِها صِلِیًّا). دقیقاً آنها را انتخاب مى کنیم ودر این انتخاب هیچ گونه اشتباهى رخ نخواهد داد.
