(آیه 185) جمعیت ظالم وستمگر که خود را در برابر حرفهاى منطقى شعیب بى دلیل دیدند براى این که به خودکامگى خود ادامه دهند، سیل تهمت ودروغ را متوجه او ساختند.
نخست همان برچسب همیشگى را که مجرمان وجباران به پیامبران مى زدند به او زدند و«گفتند: تو فقط از افسون شدگانى»! (قالُوا اِنَّما اَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرینَ).
(آیه 186) به علاوه «تو فقط بشرى هستى همچون ما» چه انتظارى دارى که ما پیرو تو شویم، اصلاً چه فضیلت وبرترى بر ما دارى؟ (وَما اَنْتَ اِلاّ بَشَرٌ مِثْلُنا).
«تنها گمانى که در باره تو داریم این است که از دروغگویانى»! (وَاِنْ نَظُنُّکَ لَمِنَ الْکاذِبینَ).
(آیه 187) بعد از گفتن این سخنان ضد ونقیض که گاهى او را دروغگو وانسانى فرصت طلب که مى خواهد با این وسیله بر آنها برترى جوید، وگاه او را مجنون خواندند، آخرین سخنشان این بود که بسیار خوب «پس اگر راست مى گویى سنگهاى آسمانى را بر سر ما فرو ریز» وما را به همان بلایى که به آن تهدیدمان مى کنى مبتلا ساز تا بدانى ما از این تهدیدها نمى ترسیم! (فَاَسْقِطْ عَلَیْنا کِسَفًا مِنَ السَّماءِ اِنْ کُنْتَ مِنَ الصّادِقینَ).
(آیه 188) «شعیب» در برابر این سخنان ناموزون، وتعبیرات زشت وزننده، وتقاضاى عذاب الهى، تنها پاسخى که داد این بود «گفت: پروردگار من به اعمالى که شما انجام مى دهید آگاهتر است» (قالَ رَبّى اَعْلَمُ بِما تَعْمَلُونَ).
واز میزان استحقاقتان با خبر است هر زمان شما را مستحق مجازات دید عذاب را نازل مى کند.
(آیه 189) ولى به هر حال زمان پاکسازى صفحه زمین از این آلودگان فرا رسید، چنانکه قرآن مى گوید: «پس آنها شعیب را تکذیب کردند وبه دنبال آن عذاب روز ابر سایه افکن آنها را فرو گرفت»! (فَکَذَّبُوهُ فَاَخَذَهُمْ عَذابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ).
و«این عذاب، عذاب روز بزرگى بود» (اِنَّهُ کانَ عَذابَ یَوْم عَظیم).
هفت روز، گرماى سوزانى سرزمین آنها را فرا گرفت، ومطلقاً نسیمى نمىوزید، ناگاه قطعه ابرى در آسمان ظاهر شد ونسیمى وزیدن گرفت، آنها از خانه هاى خود بیرون ریختند واز شدت ناراحتى به سایه ابر پناه بردند.
در این هنگام صاعقه اى مرگبار از ابر برخاست، صاعقه اى با صداى گوش خراش، وبه دنبال آن آتش بر سر آنها فرو ریخت، ولرزه اى بر زمین افتاد، وهمگى هلاک ونابود شدند.
(آیه 190) در پایان این داستان همان را مى گوید که در پایان شش داستان گذشته از انبیاء بزرگ آمده بود.
مى فرماید: «در این سرگذشت (مردم سرزمین «ایکه» ودعوت پر مهر پیامبرشان شعیب، ولجاجتها وسرسختیها وتکذیبهاى آنان، وسرانجام نابودى این قوم ستمگر با صاعقه مرگبار) نشانه ودرس عبرتى است» (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیَةً).
«اما اکثر آنها ایمان نیاوردند» (وَما کانَ اَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنینَ).
(آیه 191) با این حال خداوند رحیم ومهربان به آنها مهلت کافى داد تا به خود آیند وخویشتن را اصلاح کنند، وهنگامى که مستوجب عذاب شدند با قدرت قهارش آنها را گرفت، آرى «پروردگار تو شکست ناپذیر ورحیم است» (وَاِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزیزُ الرَّحیمُ).
