(آیه 87) این آیه وآیه بعد نیز گوشه اى از سرگذشت پیامبر بزرگ «یونس» را بیان کرده، مى گوید: وذالنون را به یادآر هنگامى که خشمگین (بر قوم بت پرست ونافرمان خویش) از میان آنها رفت» (وَذَاالنُّونِ اِذْ ذَهَبَ مُغاضِبًا).
«او گمان مى کرد که ما (زندگى را) بر او تنگ نخواهیم کرد» (فَظَنَّ اَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ).
او گمان مى کرد تمام رسالت خویش را در میان قوم نافرمانش انجام داده است وحتى ترک اولایى در این زمینه نکرده، در حالى که أولى این بود که بیش از این در میان آنها بماند وصبر واستقامت به خرج دهد ودندان بر جگر بفشارد شاید بیدار شوند وبه سوى خدا آیند
سرانجام به خاطر همین ترک اولى او را در فشار قرار دادیم، نهنگ عظیمى او را بلعید «پس او در آن ظلمتهاى متراکم صدا زد خداوندا! جز تو معبودى نیست» (فَنادى فِى الظُّلُماتِ اَنْ لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ).
«خداوندا! پاک ومنزهى، من از ستمکاران بودم»! (سُبْحانَکَ اِنّى کُنْتُ مِنَ الظّالِمینَ). هم بر خویش ستم کردم وهم بر قوم خود، مى بایست بیش از این، ناملایمات وشداید وسختیها را پذیرا مى شدم، تن به همه شکنجه ها مى دادم شاید آنها به راه آیند.
(آیه 88) «سرانجام ما دعاى او را اجابت کردیم واز غم واندوه رهائیش بخشیدیم» (فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَنَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ).
آرى «واین گونه ما مؤمنان را نجات مى بخشیم» (وَکَذلِکَ نُنْجِى الْمُؤْمِنینَ).
این یک برنامه اختصاصى براى یونس نبود، بلکه هر کس از مؤمنان از تقصیر خویش، عذر به درگاه خدا آورد، واز ذات پاکش مدد ورحمت طلبد ما دعایش را مستجاب واندوهش را برطرف خواهیم کرد.
