(آیه 116) عکس العمل این قوم گمراه ولجوج در برابر نوح همان بود که همه زورگویان در طول تاریخ داشتند،وآن تکیه بر قدرت وزور وتهدید به نابودى بود «گفتند: اى نوح (بس است)اگر از این سخنان خوددارى نکنى (وفضاى جامعه ما را با گفتگوهایت تلخوتاریک سازى) بطور قطع سنگباران خواهى شد»! (قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ یا نُوحُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومینَ).
(آیه 117) «نوح» که مى بیند این دعوت مستمر وطولانى با این منطق روشن وبا آن همه صبر وشکیبایى جز در عده قلیلى تأثیر نگذارده، سرانجام شکایت به درگاه خدا مى برد وضمن شرح حال خود تقاضاى جدایى ونجات از چنگال این ستمگران بى منطق مى کند.
«عرض کرد: پروردگارا! قوم من مرا تکذیب کردند» (قالَ رَبِّ اِنَّ قَوْمى کَذَّبُونِ).
(آیه 118) سپس عرض مى کند: اکنون که هیچ راهى براى هدایت این گروه باقى نمانده «پس میان من وآنها جدایى بیفکن» ومیان ما خودت داورى کن (فَافْتَحْ بَیْنى وَبَیْنَهُمْ فَتْحًا).
سپس اضافه مى کند: «ومن ومؤمنانى را که با من هستند نجات ده» (وَنَجِّنى وَمَنْ مَعِىَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ).
(آیه 119) در اینجا رحمت خداوند به یارى نوح ومجازات دردناکش به سراغ تکذیب کنندگان آمد چنانکه مى فرماید: «ما او وتمام کسانى را که با او بودند در آن کشتى که پر (از انسان وانواع حیوانات) بود رهایى بخشیدیم» (فَاَنْجَیْناهُ وَمَنْ مَعَهُ فِى الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ).
(آیه 120) «سپس بقیه را غرق ونابود کردیم» (ثُمَّ اَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقینَ).
(آیه 121) ودر پایان این سخن، همان مى گوید که در پایان ماجراى موسى(ع) وابراهیم(ع) بیان کرد.
مى فرماید:«در ماجراى نوح (ودعوت پیگیر ومستمر او، صبر وشیکبائیش، وسرانجام غرق ونابودى مخالفانش) آیت ونشانه اى است» براى همگان (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیَةً).
«هر چند اکثر آنها ایمان نیاوردند» (وَما کانَ اَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنینَ).
بنابراین تو اى پیامبر! از اعراض وسرسختى مشرکان قومت نگران مباش، ایستادگى به خرج ده! که سرنوشت تو ویارانت سرنوشت نوح ویاران اوست، وسرانجام گمراهان همان سرانجام شوم غرق شدگان است.
(آیه 122) وبدان «پروردگار تو شکست ناپذیر ورحیم است» (وَاِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزیزُ الرَّحیمُ).
رحمتش ایجاب مى کند که به آنها فرصت کافى ومهلت دهد واتمام حجت کند، وعزتش سبب مى شود که سرانجام تو را پیروز وآنها را مواجه با شکست نماید.
