(آیه 112) در تعقیب آیات گذشته در اینجانوعى دیگر از مجازاتهاى روانى دوزخیان که به صورت سرزنشهاى الهى است مطرح شده; نخست مى گوید: در آن روز خداوند آنها را مخاطب قرار داده «مى گوید: چند سال در روى زمین توقف (وزندگى) کردید»؟ (قالَ کَمْ لَبِثْتُمْ فِى الاَْرْضِ عَدَد سِنینَ).
(آیه 113) اما آنها در این مقایسه زندگى دنیا را به قدرى کوتاه مى بینند که «در پاسخ مى گویند: ما تنها به اندازه یک روز، یا (حتى کمتر از آن) به اندازه بعضى از یک روز، در دنیا توقف داشتیم» (قالُوا لَبِثْنا یَوْمًا اَوْ بَعْضَ یَوْم).
در حقیقت عمرهاى طولانى در دنیا گویى لحظه هاى زودگذرى هستند در برابر زندگى آخرت، که هم نعمتهایش جاویدان است وهم مجازاتهایش نامحدود.
سپس براى تأکید سخن خود، یا براى این که پاسخ دقیقترى گفته باشند، عرض مى کنند: خداوندا! «از آنها که مى توانند بشمارند بپرس»! (فَسْئَلِ الْعادّینَ).
(آیه 114) اینجاست که خداوند به عنوان سرزنش وتوبیخ به آنها «مى گوید: (آرى) شما مقدار کمى (در دنیا) توقف کردید اگر مى دانستید» (قالَ اِنْ لَبِثْتُمْ اِلاّ قَلیلاً لَوْ اَنَّکُمْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ).
(آیه 115) در این آیه از راهى دیگر، راهى بسیار مؤثر وآموزنده براى بیدار ساختن این گروه وارد بحث مى شود ومى گوید: «آیا گمان کردید که ما شما را بیهوده آفریده ایم، وبه سوى ما بازگشت نخواهید کرد»؟! (اَفَحَسِبْتُمْ اَنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثًا وَاَنَّکُمْ اِلَیْنا لا تُرْجَعُونَ).
این جمله کوتاه وپرمعنى یکى از زنده ترین دلائل رستاخیز وحساب وجزاى اعمال را بیان مى کند، وآن این که اگر راستى قیامت ومعادى در کار نباشد زندگى دنیا عبث وبیهوده خواهد بود، زیرا زندگى این جهان با تمام مشکلاتى که دارد وبا این همه تشکیلات ومقدمات وبرنامه هایى که خدا براى آن چیده است اگر صرفاً براى همین چند روز باشد بسیار پوچ وبى معنى مى باشد.
(آیه 116) واز آنجا که این گفتار یعنى عبث نبودن خلقت، سخن مهمى است که نیاز به دلیل محکم دارد در این آیه اضافه مى کند: «پس برتر است خداوندى که فرمانرواى حق است (از این که شما را بى هدف آفریده باشد) معبودى جز او نیست واو پروردگار عرش کریم است» (فَتَعالَى اللهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ لااِلهَ اِلاّ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْکَریمِ).
