(آیه 7) این آیه استجابت دعاى زکریا را در پیشگاه پروردگار، استجابتى آمیخته با لطف وعنایت ویژه او بیان مى کند، وبا این جمله شروع مى شود «اى زکریا! ما تو را بشارت به پسرى مى دهیم که نامش یحیى است پسرى (بى سابقه) که همنامى براى او پیش از این قرار نداده ایم» (یا زَکَرِیّا اِنّا نُبَشِّرُکَ بِغُلام اسْمُهُ یَحْیى لَمْ نَجْعَلْ لَهُ مِنْ قَبْلُ سَمِیًّا).
(آیه 8) اما زکریا که اسباب ظاهر را براى رسیدن به چنین مطلوبى مساعد نمى دید از پیشگاه پروردگار تقاضاى توضیح کرد و«گفت: پروردگارا! چگونه براى من فرزندى خواهد بود؟ در حالى که همسرم نازا وعقیم است ومن نیز از شدّت پیرى افتاده شده ام» (قالَ رَبِّ اَنّى یَکُونُ لى غُلامٌ وَکانَتِ امْرَأَتى عاقِرًا وَقَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْکِبَرِ عِتِیًّا).
(آیه 9) اما به زودى زکریا در پاسخ سؤالش این پیام را از درگاه خداوند دریافت داشت: «فرمود: مطلب همین گونه است که پروردگار تو گفته واین بر من آسان است» (قالَ کَذلِکَ قالَ رَبُّکَ هُوَ عَلَىَّ هَیِّنٌ).
این مسأله عجیبى نیست که از پیرمردى همچون تو وهمسرى ظاهراً نازا فرزندى متولد شود «من تو را قبلا آفریدم در حالى که هیچ نبودى» (وَقَدْ خَلَقْتُکَ مِنْ قَبْلُ وَلَمْ تَکُ شَیْئًا).
خدایى که توانایى دارد از هیچ، همه چیز بیافریند، چه جاى تعجب که در این سنّ وسال واین شرایط فرزندى به تو عنایت کند.
(آیه 10) زکریا با شنیدن سخن فوق بسیار دلگرم وخوشحال شد ونور امید سر تا پاى وجودش را فراگرفت اما از آنجا که این پیام از نظر او بسیار سرنوشت ساز وپراهمیت بود از خدا تقاضاى نشانه اى بر این کار کرد و«گفت: پروردگارا! نشانه اى براى من قرار ده» (قالَ رَبِّ اجْعَلْ لى آیَةً).
بدون شک زکریا به وعده الهى ایمان داشت ولى براى اطمینان بیشتر ـ همان گونه که ابراهیم مؤمن به معاد تقاضاى شهود چهره معاد در این زندگى کرد تا قلبش اطمینان بیشترى یابد ـ زکریا از خدا تقاضاى چنین نشانه وآیتى نمود.
«خدا به او فرمود: نشانه تو آن است که سه شبانه روز تمام (در حالى که زبانت سالم است) قدرت سخن گفتن با مردم را نخواهى داشت» تنها زبانت به ذکر خدا ومناجات با او گردش مى کند (قالَ آیَتُکَ اَلاّ تُکَلِّمَ النّاسَ ثَلثَ لَیال سَوِیًّا).
این نشانه آشکارى است که انسان با داشتن زبان سالم وقدرت بر هرگونه نیایش با پروردگار، در برابر مردم توانایى سخن گفتن را نداشته باشد.
(آیه 11) «بعد از این (بشارت واین آیت روشن) زکریا از محراب عبادتش به سراغ مردم آمد وبا اشاره به آنها چنین گفت: صبح وشام تسبیح پروردگار بگویید» (فَخَرَجَ عَلى قَوْمِه مِنَ الِْمحْرابِ فَاَوْحى اِلَیْهِمْ اَنْ سَبِّحُوا بُکْرَةً وَعَشِیًّا).
چرا که نعمت بزرگى که خدا به زکریا ارزانى داشته دامنه آن همه قوم را فرا مى گرفت ودر سرنوشت آینده همه آنها تأثیر داشت.
از این گذشته این موهبت که اعجازى محسوب مى شد مى توانست پایه هاى ایمان را در دلهاى افراد محکم کند.
