(آیه 51) این آیه ودو آیه بعد اشاره کوتاهى به موسى(ع) دارد که فرزندى است از دودمان ابراهیم.

نخست روى سخن را به پیامبراسلام(صلى الله علیه وآله)کرده، مى گوید: «ودر این کتاب (آسمانى) از موسى یاد کن» (وَاذْکُرْ فِى الْکِتابِ مُوسى).

سپس پنج قسمت از مواهبى را که به این پیامبر بزرگ مرحمت فرمود بازگو مى کند:

1ـاو به خاطر اطاعت وبندگى خدا به جایى رسید که، پروردگار او را خالص وپاک ساخت به این ترتیب «که او مخلَص بود» (اِنَّهُ کانَ مُخْلَصًا).

ومسلماً کسى که به چنین مقامى برسد از خطر انحراف وآلودگى مصون خواهد بود چرا که شیطان با تمام اصرارى که براى منحرف ساختن بندگان خدا دارد خودش اعتراف مى کند که قدرت بر گمراه کردن «مُخْلَصین» ندارد.

2ـ«ورسول وپیامبرى والامقام بود» (وَکانَ رَسُولاً نَبِیًّا).

حقیقت رسالت این است که مأموریتى بر عهده کسى بگذارند واو موظف به تبلیغ واداى آن مأموریت شود، واین مقامى است که همه پیامبرانى که مأمور دعوت بودند داشتند.

(آیه 52) سوم: این آیه اشاره به آغاز رسالت موسى کرده، مى گوید: «ما او را از طرف راست کوه طور فرا خواندیم» (وَنادَیْناهُ مِنْ جانِبِ الطُّورِ الاَْیْمَنِ).

در آن شب تاریک وپروحشتى که با همسرش از بیابانهاى «مدین» گذشته وبه سوى مصر در حرکت بود به همسرش درد وضع حمل دست داد، وگرفتار سرماى شدیدى شد وبه دنبال شعله آتشى در حرکت بود، ناگهان برقى از دور درخشید وندایى برخاست وبه موسى(ع) فرمان رسالت داده شد، واین بزرگترین افتخار وشیرین ترین لحظه در عمر او بود.

4ـعلاوه بر این «ما او را نزدیک ساختیم وبا او سخن گفتیم» (وَقَرَّبْناهُ نَجِیًّا). نداى الهى موهبتى بود وتکلّم با او موهبت دیگر.

(آیه 53) پنجم: وسرانجام «از رحمت خود، برادرش هارون را که او نیز پیامبرى بود به او بخشیدیم» تا پشتیبان ویار وهمکار او باشد (وَوَهَبْنا لَهُ مِنْ رَحْمَتِنا اَخاهُ هرُونَ نَبِیًّا).