(آیه 88) از آنجا که در آیات پیشین سخن از شرک وپایان کار مشرکان بود، در پایان بحث به یکى از شاخه هاى شرک یعنى، اعتقاد به وجود فرزند براى خدا اشاره کرده، وزشتى این سخن را با قاطعترین بیان بازگو مى کند «وآنها گفتند: خداوند رحمان فرزندى براى خود انتخاب کرده»! (وَقالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَدًا).
نه تنها مسیحیان عقیده داشتند حضرت «مسیح»، فرزند حقیقى خداست که یهودیان نیز در باره «عُزَیْر» وبت پرستان در باره «فرشتگان» چنین اعتقادى داشتند وآنها را دختران خدا مى پنداشتند.
(آیه 89) آنگاه با لحنى کوبنده مى گوید: «راستى مطلب زشت وزننده اى گفتید»! (لَقَدْ جِئْتُمْ شَیْئًا اِدًّا).
(آیه 90) از آنجا که چنین نسبت ناروایى مخالف اصل توحید است، گویى تمام عالم هستى که بر پایه توحید بنا شده است از این نسبت ناروا در وحشت واضطراب فرو مى روند.
لذا اضافه مى کند: «نزدیک است آسمانها به خاطر این سخن از هم متلاشى گردد وزمین شکافته شود وکوهها به شدت فرو ریزد»! (تَکادُ السَّمواتُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَتَنْشَقُّ الاَْرْضُ وَتَخِرُّ الْجِبالُ هَدًّا).
(آیه 91) باز براى تأکید وبیان اهمیت موضوع مى گوید: «به خاطر این که براى خداوند رحمان فرزندى ادعا کردند» (اَنْ دَعَوْا لِلرَّحْمنِ وَلَدًا).
(آیه 92) اینها در حقیقت خدا را به هیچوجه نشناخته اند وگرنه مى دانستند «هرگز براى خداوند رحمان، سزاوار نیست که فرزندى برگزیند» (وَما یَنْبَغى لِلرَّحْمنِ اَنْ یَتَّخِذَ وَلَدًا).
انسان فرزند را براى یکى از چند چیز مى خواهد:
یا به خاطر این است که براى بقاء نسل خود نیاز به تولیدمثل دارد.
یا کمک ویار ویاورى مى طلبد; یا از تنهایى وحشت دارد. اما هیچ یک از این مفاهیم در باره خدا معنى ندارد، نه قدرتش محدود است، نه حیات او پایان مى گیرد، نه ضعف وسستى در وجود او راه دارد ونه احساس تنهایى ونه نیاز.
(آیه 93) به همین دلیل در این آیه مى گوید: «تمام کسانى که در آسمانها وزمین هستند بنده اویند» وسر بر فرمانش (اِنْ کُلُّ مَنْ فِى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ اِلاّ آتِى الرَّحْمنِ عَبْدًا).
وبا این که همه بندگان جان ودل بر کف او هستند، نیازى به اطاعت وفرمانبردارى آنها ندارد بلکه آنها هستند که نیازمندند.
(آیه 94) «او همه آنها را شماره کرده ودقیقاً تعداد آنها را مى داند» (لَقَدْ اَحْصیهُمْ وَعَدَّهُمْ عَدًّا). یعنى هرگز تصور نکنید که با وجود این همه بندگان چگونه ممکن است حساب آنها را داشته باشد.
(آیه 95) «وهمه آنها روز رستاخیز تک وتنها در محضر او حاضر مى شوند» (وَکُلُّهُمْ آتیهِ یَوْمَ الْقِیمَةِ فَرْدًا).
بنابراین هم مسیح، هم عُزیر، هم فرشتگان وهم تمامى انسانها مشمول این حکم عمومى او هستند با این حال چه نازیباست که فرزندى براى او قائل شویم; وچه اندازه ذات پاک او را از اوج عظمت به پایین مى آوریم.
