به دنبال نهى از ایذاء رسول خدا(صلى الله علیه وآله)ومؤمنان در آیات گذشته، در اینجا روى یکى از موارد ایذاء تکیه کرده وبراى پیشگیرى از آن از دو طریق اقدام مى کند.

در قسمت اول مى گوید: «اى پیامبر! به همسران ودخترانت وزنان مؤمنین بگو: جلبابها ]=روسرى هاى بلند [خود را بر خویش فرو افکنند این کار براى این که شناخته شوند ومورد آزار قرار نگیرند بهتر است» واگر تاکنون خطا وکوتاهى از آنها سرزده توبه کنند (یا اَیُّهَا النَّبِىُّ قُلْ لاَِزْواجِکَ وَبَناتِکَ وَنِساءِ الْمُؤْمِنینَ یُدْنینَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلابیبِهِنَّ ذلِکَ اَدْنى اَنْ یُعْرَفْنَ فَلا یُؤْذَیْنَ).

هدف این است که زنان مسلمان در پوشیدن حجاب سهل انگار وبى اعتنا نباشند مثل بعضى از زنان بى بند وبار که در عین داشتن حجاب آن چنان بى پروا ولاابالى هستند که غالباً قسمتهایى از بدنهاى آنان نمایان است وهمین معنى توجه افراد هرزه را به آنها جلب مى کند.

واز آنجا که نزول این حکم، جمعى از زنان باایمان را نسبت به گذشته پریشان مى ساخت، در پایان آیه مى افزاید: «خداوند همواره آمرزنده ومهربان است» (وَکانَ اللهُ غَفُورًا رَحیمًا).

هرگاه از شما تاکنون در این امر کوتاهى شده چون بر اثر جهل ونادانى بوده است خداوند شما را خواهد بخشید، توبه کنید وبه سوى او باز گردید، ووظیفه عفت وپوشش را به خوبى انجام دهید.