(آیه 61) در اینجا که از بهشت ونعمتهاى آن یاد شده، نخست بهشت موعود را چنین توصیف مى کند: «باغهایى است جاودانى که خداوند رحمان، بندگانش را به آن وعده است، وآنها آن را ندیده اند» ولى به آن ایمان دارند (جَنّاتِ عَدْن الَّتى وَعَدَ الرَّحْمنُ عِبادَهُ بِالْغَیْبِ).
«مسلماً وعده خدا تحقق یافتنى است» (اِنَّهُ کانَ وَعْدُهُ مَأْتِیًّا).
(آیه 62) پس از آن به یکى از بزرگترین نعمتهاى بهشتى اشاره کرده، مى گوید: «آنهاهرگز درآنجا سخن لغو وبیهوده اى نمى شنوند» (لا یَسْمَعُونَ فیهالَغْوًا).
نه دروغى، نه دشنامى، نه تهمتى نه زخم زبانى، نه سخریه اى ونه حتى سخن بیهوده اى.
«وجز سلام در آنجا سخنى نیست» (اِلاّ سَلامًا). سلامى که نشانه یک محیط امن وامان، یک محیط مملوّ از صفا وصمیمیت وپاکى وتقوا وصلح وآرامش است.
وبه دنبال این نعمت به نعمت دیگرى اشاره کرده، مى گوید: «هر صبح وشام روزىِ آنها در بهشت در انتظارشان است» (وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فیها بُکْرَةً وَعَشِیًّا).
(آیه 63) پس از توصیف اجمالى بهشت ونعمتهاى مادى ومعنوى آن، بهشتیان را در یک جمله کوتاه معرفى کرده، مى گوید: «این همان بهشتى است که به بندگان پرهیزکار به ارث مى دهیم» (تِلْکَ الْجَنَّةُ الَّتى نُورِثُ مِنْ عِبادِنا مَنْ کانَ تَقِیًّا).
وبه این ترتیب کلید درِ بهشت با تمام آن نعمتها که گذشت چیزى جز «تقوا» نیست.
