(آیه 63) در آیات گذشته، سخن از قدرت بى پایان خداوند وحقانیت او بود، در اینجا نشانه هاى مختلفى از این قدرت گسترده وحقانیت مطلقه را بیان مى کند.
نخست مى گوید: «آیا ندیدى که خداوند از آسمان آبى فرستاد وزمین (خشکیده ومرده) به واسطه آن سبز وخرّم مى گردد»؟! (اَلَمْ تَرَ اَنَّ اللهَ اَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَتُصْبِحُ الاَْرْضُ مُخْضَرَّةً).
زمینى که آثار حیات از او رخت بربسته بود وچهره اى عبوس وزشت وتیره داشت با نزول قطرات حیات بخش باران، زنده شد وآثار حیات در آن نمایان گشت ولبخند زندگى در چهره او آشکار.
آرى «خداوندى (که به سادگى این همه حیات وزندگى مى آفریند) لطیف وخبیر است»(اَنَّ اللهَ لَطیفٌ خَبیرٌ).
خداوند به مقتضاى لطفش باران را مى فرستد، وبه مقتضاى خبیر بودنش اندازه اى براى آن قائل است که اگر از حد بگذرد سیل است وویرانى، واگر کمتر از حد باشد خشکسالى وپژمردگى واین است معنى لطیف بودن وخبیر بودن خداوند.
(آیه 64) نشانه دیگرى که براى قدرت بى پایان وحقانیت ذات پاک او مى آورد این است که مى گوید: «آنچه در آسمانها، وآنچه در زمین است از آنِ خداست» (لَهُ ما فِى السَّمواتِ وَما فِى الاَْرْضِ).
خالق همه اوست، ومالک همه نیز اوست، وبه همین دلیل بر همه چیز توانایى دارد.
ونیز به همین دلیل «خداوند تنها غنى وبى نیاز (در عالم هستى) وشایسته هرگونه حمد وستایش است» (وَاِنَّ اللهَ لَهُوَ الْغَنِىُّ الْحَمیدُ).
پیوند این دو صفت (غنىّ وحمید) با هم یک پیوند بسیار حساب شده است، چرا که اولاً بسیارند کسانى که غنى هستند اما بخیلند واستثمارگر وانحصارطلب وغرق غفلت وغرور، ولى غنى بودن خداوند توأم است با لطف وبخشندگى، وجود وسخاى او نسبت به بندگان که او را شایسته حمد وستایش مى کند.
(آیه 65) باز به نمونه دیگرى از این قدرت بى پایان در زمینه تسخیر موجوات براى انسانها اشاره کرده، مى فرماید: «آیا ندیدى که خداوند آنچه را در زمین است مسخر شما کرد» (اَلَمْ تَرَ اَنَّ اللهَ سَخَّرَ لَکُمْ ما فِى الاَْرْضِ). وهمه مواهب وامکانات آن را در اختیار شما قرار داد تا هرگونه بخواهید از آن بهره بگیرید.
«وهمچنین کشتیها را در حالى که در دریاها به فرمان او به حرکت در مى آیند» وسینه آبها را مى شکافند وبه سوى مقصدها پیش مى روند (وَالْفُلْکَ تَجْرى فِى الْبَحْرِ بِاَمْرِه).
از این گذشته «خداوند آسمان را در جاى خود نگه مى دارد تا بر زمین جز به فرمان او فرود نیفتد» (وَیُمْسِکُ السَّماءَ اَنْ تَقَعَ عَلَى الاَْرْضِ اِلاّ بِاِذْنِه).
لذا در پایان آیه اضافه مى کند: «خداوند نسبت به مردم مهربان ورحیم است» (اِنَّ اللهَ بِالنّاسِ لَرَؤُفٌ رَحیمٌ).
(آیه 66) سرانجام در این آیه از قدرت پروردگار در مهمترین مسأله جهان هستى، یعنى مسأله حیات ومرگ سخن مى گوید ومى فرماید: «واو کسى است که شمارا زنده کرد» خاک بى جان بودید لباس حیات بر شما پوشانید (وَهُوَ الَّذى اَحْیاکُمْ).
«سپس (بعد از طى دوره حیات) شما را مى میراند» (ثُمَّ یُمیتُکُمْ) وبه همان خاک که از آن برخاستید باز مى گردید.
«ودیگر بار (در رستاخیز) حیاتى نوین به شما مى بخشد» (ثُمَّ یُحْییکُمْ) وسر از خاک مرده برمى آورید وآماده حساب وجزا مى شوید.
اما با این حال «این انسان (در برابر این همه نعمتهایى که خدا در زمین وآسمان در جسم وجان به او ارزانى داشته) کفران کننده وناسپاس است» وبا دیدن این همه نشانه هاى روشن، ذات پاک او را انکار مى کند (اِنَّ الاِْنسانَ لَکَفُورٌ).
