(آیه 86) بار دیگر در اینجا به مسأله مبدأ ومعاد ونشانه هاى قدرت وعظمت خداوند در عالم هستى، وهمچنین حوادث رستاخیز پرداخته چنین مى گوید: «آیا ندیدند که ما شب را براى آرامش آنها قرار دادیم» (اَلَمْ یَرَوْا اَنّا جَعَلْنَا اللَّیْلَ لِیَسْکُنُوا فیهِ).
«وروز را روشنى بخش» (وَالنَّهارَ مُبْصِرًا).
«در این امور نشانه ها ودلائل روشنى است (از قدرت وحکمت پروردگار) براى کسانى که آماده پذیرش ایمانند» (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیات لِقَوْم یُؤْمِنُونَ).
(آیه 87) این آیه به رستاخیز ومقدمات آن مى پردازد ومى گوید: «و(به خاطر بیاورید) روزى را که در صور دمیده مى شود وتمام کسانى که در آسمانها ودر زمین هستند در وحشت فرو مى روند، جز کسانى که خدا بخواهد، وهمگى با خضوع در پیشگاه او حاضر مى شوند» (وَیَوْمَ یُنْفَخُ فِى الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِى السَّمواتِ وَمَنْ فِى الاَْرْضِ اِلاّ مَنْ شاءَ اللهُ وَکُلٌّ اَتَوْهُ داخِرینَ).
از مجموعه آیات قرآن استفاده مى شود که دو یا سه بار «نفخ صور» مى شود: یک بار در پایان دنیا وآستانه رستاخیز، که وحشت همه را فرا مى گیرد.
بار دوم همگى با شنیدن آن قالب تهى مى کنند ومى میرند.
بار سوم به هنگام بعث ونشور وقیام قیامت است که با نفخ صور همه مردگان به حیات باز مى گردند وزندگى نوینى را آغاز مى کنند.
ولى ظاهر آیه نشان مى دهد که در اینجا اشاره به نفخه اولى است که در پایان جهان صورت مى گیرد.
(آیه 88) این آیه اشاره به یکى دیگر از آیات عظمت خداوند در پهنه عالم هستى کرده، مى گوید: «وکوهها را مى بینى وآنها را ساکن وجامد مى پندارى در حالى که مانند ابر در حرکتند» (وَتَرَى الْجِبالَ تَحْسَبُها جامِدَةً وَهِىَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ).
«این صنع وآفرینش خداوندى است که همه چیز را متقن آفریده» (صُنْعَ اللهِ الَّتى اَتْقَنَ کُلَّ شَىْء).
کسى که این همه حساب ونظم در برنامه آفرینش اوست «مسلماً از کارهایى که شما انجام مى دهید آگاه است» (اِنَّهُ خَبیرٌ بِما تَفْعَلُونَ).
آیه فوق از قبیل آیات توحید ونشانه هاى عظمت خداوند در همین دنیا است وبه «حرکت کره زمین» که براى ما محسوس نیست اشاره مى کند.
(آیه 89) در آیات گذشته سخنى از اعمال بندگان وآگاهى خداوند نسبت به آن در میان بود ودر این آیه سخن از پاداش عمل وایمنى آنها از فزع روزقیامت است.
مى فرماید: «کسانى که حسنه وکار نیکى انجام دهند پاداشى بهتر از آن خواهند داشت وآنها از وحشت در آن روز درامان خواهند بود» (مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِنْها وَهُمْ مِنْ فَزَع یَوْمَئِذ آمِنُونَ).
«حسنه» در اینجا مفهوم وسیعى دارد که همه اعمال نیک را در بر مى گیرد، از جمله ایمان به خدا وپیامبر اسلام وولایت ائمه(علیهم السلام)که در رأس هر کار نیک قرار دارد ومانع از آن نیست که اعمال صالح دیگر نیز در آیه جمع باشد.
(آیه 90) سپس به نقطه مقابل این گروه پرداخته، مى گوید: «وکسانى که «سیئه» وکار بدى انجام دهند به رو در آتش افکنده مى شوند»! (وَمَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِى النّارِ).
وجز این توقعى نمى توانند داشته باشند «آیا جزایى جز آنچه عمل مى کردید خواهید داشت»؟! (هَلْ تُجْزَوْنَ اِلاّ ما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ).
آنها هنگامى که مواجه با حق مى شدند، صورت خود را بر مى گرداندند وبا همان صورت از گناه استقبال مى کردند اکنون باید گرفتار چنین مجازاتى شوند.
