(آیه 76) بعد از ذکر گوشه اى از داستان ابراهیم ولوط، به ذکر قسمتى از سرگذشت یکى دیگر از پیامبران بزرگ یعنى «نوح» پرداخته، مى فرماید: «وبه یاد آور نوح را، هنگامى که قبل از آنها (ابراهیم ولوط) پروردگار خود را خواند» وتقاضاى نجات از چنگال منحرفان بى ایمان کرد (وَنُوْحًا اِذْ نادى مِنْ قَبْلُ).
این نداى نوح ظاهراً اشاره به نفرینى است که در سوره نوح آیه 26 و27 نقل شده آنجا که مى گوید: «پروردگارا! احدى از این قوم بى ایمان را روى زمین مگذار! چرا که اگر بمانند بندگان تو را گمراه مى کنند، ونسل آینده آنها نیز جز کافر وفاجر نخواهد بود»!
سپس اضافه مى کند: «پس ما دعاى او را مستجاب کردیم واو وخانواده اش را از آن غم واندوه بزرگ رهایى بخشیدیم» (فَاسْتَجَبْنا لَهُ فَنَجَّیْناهُ وَاَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظیمِ).
«اهل» در اینجا معنى وسیعى دارد که هم بستگان مؤمن او را شامل مى شود وهم دوستان خاص او را.
(آیه 77) در این آیه اضافه مى کند: «ما او را در برابر قومى که آیات ما را تکذیب کردند یارى کردیم» (وَنَصَرْناهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذینَ کَذَّبُوا بِایاتِنا).
«چرا که آنها قوم بدى بودند، لذا همه آنها را غرق کردیم» (اِنَّهُمْ کانُوا قَوْمَ سَوْء فَاَغْرَقْناهُمْ اَجْمَعینَ).
این جمله بار دیگر تأکیدى است بر این حقیقت که مجازاتهاى الهى هرگز جنبه انتقامى ندارد، بلکه براساس انتخاب اصلح است، به این معنى که حق حیات واستفاده از مواهب زندگى براى گروهى است که در خط تکامل وسیر الى الله باشند ویا اگر روزى در خط انحراف افتادند بعداً تجدید نظر کرده وبازگردند.
