(آیه 6) در آیات گذشته شش نمونه از ایرادهاى ضد ونقیض دشمنان اسلام به پیامبر(ص) بازگو شده است، در اینجا نیز به پاسخ آنها پرداخته، نخست به پیشنهاد معجزات دلخواه آنان به عنوان بهانه گیرى اشاره کرده، مى گوید: «تمام شهرها وآبادیهایى که پیش از اینها هلاکشان کردیم (تقاضاى این گونه معجزات را کردند، ولى هنگامى که پیشنهادشان عملى شد) هرگز ایمان نیاوردند، آیا اینها ایمان مى آورند»؟! (ما آمَنَتْ قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْیَة اَهْلَکْناها اَفَهُمْ یُؤْمِنُونَ).
در ضمن به آنها اخطار مى کند که اگر به تقاضاى شما در زمینه معجزات اقتراحى پاسخ گفته شود وایمان نیاورید، نابودى شما حتمى است!
(آیه 7) این آیه به پاسخ نخستین ایراد آنها در زمینه بشر بودن پیامبر(ص) پرداخته، مى گوید: «ما پیش از تو، جز مردانى که به آنان وحى مى کردیم، نفرستادیم» همه انسان بودند واز جنس بشر (وَما اَرْسَلْنا قَبْلَکَ اِلاّ رِجالاًنُوحى اِلَیْهِمْ).
این یک واقعیت تاریخى است که همگان از آن آگاهند «اگر شما نمى دانید از آگاهان بپرسید» (فَسْئَلُوا اَهْلَ الذِّکْرِ اِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ).
(آیه 8) این آیه توضیح بیشترى در مورد بشر بودن پیامبران مى دهد، مى گوید: «وما پیامبران را پیکرهایى که غذا نخورند قرار ندادیم وآنها هرگز عمر جاویدان نداشتند» (وَما جَعَلْناهُمْ جَسَدًا لا یَأْکُلُونَ الطَّعامَ وَما کانُوا خالِدینَ).
رهبر انسانها باید از جنس خودشان باشد، با همان غرایز، عواطف، احساسها، نیازها، وعلاقه ها، تا دردهاى آنها را لمس کند، وبهترین طریق درمان را با الهام گرفتن از تعلیماتش انتخاب نماید، تا الگو واسوه اى براى همه انسانها باشد وحجت را بر همه تمام کند.
(آیه 9) سپس به عنوان تهدید وهشدارى به منکران سرسخت ولجوج چنین مى گوید: ما به پیامبرانمان وعده داده بودیم که آنها را از چنگال دشمنان رهائى بخشیم ونقشه هاى آنها را نقش بر آب کنیم، آرى «ما سرانجام به این وعده خود وفا کردیم وصدق آن را آشکار ساختیم، آنها وتمام کسانى را که مى خواستیم نجات دادیم ومسرفان را هلاک نمودیم»! (ثُمَّ صَدَقْناهُمُ الْوَعْدَ فَاَنْجَیْناهُمْ وَمَنْ نَشاءُ وَاَهْلَکْنَا الْمُسْرِفینَ).
آرى! همان گونه که سنت ما انتخاب کردن رهبران بشر از میان افراد بشر بود، این هم سنت ما بود که در برابر توطئه هاى مخالفان از آنها حمایت کنیم واگر اندرزهاى پى درپى در آنها مؤثر نیفتاد، صفحه زمین را از لوث وجودشان پاک سازیم.
(آیه 10) این آیه در یک جمله کوتاه وپرمعنى، به اکثر ایرادهاى مشرکان مجدداً پاسخ داده، مى گوید: «ما بر شما کتابى نازل کردیم که وسیله بیدارى شما در آن است آیا تعقل نمى کنید»؟! (لَقَدْ اَنْزَلْنا اِلَیْکُمْ کِتابًا فیهِ ذِکْرُکُمْ اَفَلا تَعْقِلُونَ).
هر کس آیات این کتاب را که مایه تذکر وبیدارى دل وحرکت اندیشه وپاکى جامعه هاست بررسى کند به خوبى مى داند یک معجزه روشن وجاویدان است، با وجود این معجزه آشکار که از جهات مختلف آثار اعجاز در آن نمایان است ـاز جهت جاذبه فوق العاده، از جهت محتوا، احکام وقوانین، عقاید ومعارف و...ـ آیا باز در انتظار ظهور معجزه دیگرى هستید؟
البته بیدارکننده بودن قرآن جنبه اجبارى والزامى ندارد، بلکه مشروط است به این که انسان خودش بخواهد ودریچه هاى قلبش را به روى آن بگشاید.
