(آیه 61) از آنجا که در آیات سابق سخن از اذن ورود در اوقات معین یا بطور مطلق به هنگام داخل شدن در منزل اختصاصى پدر ومادر بود، این آیه درواقع استثنایى بر این حکم است که گروهى مى توانند در شرایط معینى بدون اجازه وارد منزل خویشاوندان ومانند آن شوند وحتى بدون استیذان غذا بخورند.
این در حقیقت حاکى از نهایت صفا وصمیمیتى است که در جامعه اسلامى باید حاکم باشد وتنگ نظرى ها وانحصارطلبى ها وخودخواهى ها از آن دور گردد.
نخست مى فرماید: «بر نابینا وافراد لنگ وبیمار گناهى نیست» که با شما هم غذا شوند (لَیْسَ عَلَى الاَْعْمى حَرَجٌ وَلا عَلَى الاَْعْرَجِ حَرَجٌ وَلا عَلَى الْمَریضِ حَرَجٌ).
چرا که طبق صریح بعضى از روایات، اهل مدینه پیش از آن که اسلام را پذیرا شوند افراد نابینا وشل و بیمار را از حضور بر سر سفره غذا منع مى کردند وبا آنها هم غذا نمى شدند واز این کار نفرت داشتند.
سپس قرآن مجید اضافه مى کند: «وبر شما نیز گناهى نیست که از خانه هاى خودتان ]=خانه هاى فرزندان یا همسرانتان که خانه خودِ شما محسوب مى شود بدون اجازه خاصّى[ غذا بخورید» (وَلا عَلى اَنْفُسِکُمْ اَنْ تَأْکُلُوا مِنْ بُیُوتِکُمْ).
«یا خانه هاى پدرانتان» (اَوْ بُیُوتِ آبائِکُمْ).
«یا خانه هاى مادرانتان» (اَوْ بُیُوتِ اُمَّهاتِکُمْ).
«یا خانه هاى برادرانتان» (اَوْ بُیُوتِ اِخْوانِکُمْ).
«یا خانه هاى خواهرانتان» (اَوْ بُیُوتِ اَخَواتِکُمْ).
«یا خانه هاى عموهایتان» (اَوْ بُیُوتِ اَعْمامِکُمْ).
«یا خانه هاى عمه هایتان» (اَوْ بُیُوتِ عَمّاتِکُمْ).
«یا خانه هاى دائیهایتان» (اَوْ بُیُوتِ اَخْوالِکُمْ).
«یا خانه هاى خاله هایتان» (اَوْ بُیُوتِ خالاتِکُمْ).
«یا خانه اى که کلیدهایش در اختیار شماست» (اَوْ ما مَلَکْتُمْ مَفاتِحَهُ).
«یا خانه هاى دوستانتان» (اَوْ صَدیقِکُمْ).
ومنظور از آن در اینجا دوستان خاص ونزدیکند که رفت وآمد با یکدیگر دارند، وارتباط میان آنها ایجاب مى کند که به منزل یکدیگر بروند واز غذاى هم بخورند.
البته در صورت اسراف وتبذیر یا نهى صریح یا علم به کراهت در هیچ یک از موارد فوق جایز نیست.
سپس ادامه مى دهد: «بر شما گناهى نیست که بطور دسته جمعى یا جداگانه غذا بخورید» (لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُناحٌ اَنْ تَأْکُلُوا جَمیعًا اَوْ اَشْتاتًا).
گویا جمعى از مسلمانان در آغاز اسلام از غذا خوردن تنهایى، ابا داشتند واگر کسى را براى هم غذا شدن نمى یافتند مدتى گرسنه مى ماندند، قرآن به آنها تعلیم مى دهد که غذا خوردن به صورت جمعى وفردى هر دو مجاز است.
بعضى دیگر گفته اند که: جمعى مقید بودند که اغنیا با فقیران غذا نخورند، وفاصله طبقاتى راحتى بر سر سفره حفظ کنند، قرآن این سنّت غلط وظالمانه را با عبارت فوق نفى کرد.
سپس به یک دستور اخلاقى دیگر اشاره کرده، مى گوید: «پس هنگامى که وارد خانه اى شدید بر خویشتن سلام کنید، سلام وتحیتى از سوى خداوند،سلامى پربرکت وپاکیزه» (فَاِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتًا فَسَلِّمُوا عَلى اَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً مِنْ عِنْدِاللهِ مُبارَکَةً طَیِّبَةً).
وسرانجام با این جمله آیه را پایان مى دهد: «این گونه خداوند آیات (خویش) را براى شما تبیین مى کند، شاید اندیشه وتفکر کنید» (کَذلِکَ یُبَیِّنُ اللهُ لَکُمُ الاْیاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ).
به هنگام ورود در هر خانه اى باید سلام کرد، مؤمنان بر یکدیگر، واهل منزل بر یکدیگر، واگر هم کسى نباشد، سلام کردن بر خویشتن، چرا که همه اینها در حقیقت بازگشت به سلام بر خویشن دارد.
سلام بر خویشتن به این عبارت است: اَلسَّلامُ عَلَیْنا مِنْ قِبَلِ رَبِّنا، درود بر ما از سوى پروردگار ما یا ـ اَلسَّلامُ عَلَیْنا وَعَلى عِبادِاللهِ الصّالِحینَ، درود بر ما وبر بندگان صالح خدا.
