(آیه 56) در آخرین قسمت از یادآوریهاى این سوره، سخن از ادریس پیامبر، به میان آمده است.
نخست مى گوید: «ودر این کتاب (آسمانى قرآن) از ادریس یاد کن که او صدّیق وپیامبر بود» (وَاذْکُرْ فِى الْکِتابِ اِدْریسَ اِنَّهُ کانَ صِدّیقًا نَبِیًّا).
(آیه 57) سپس به مقام بلندپایه او اشاره کرده، مى گوید: «وما او را به مقام بلندى رساندیم» (وَرَفَعْناهُ مَکانًا عَلِیًّا).
منظور، عظمت مقامات معنوى ودرجات روحانى این پیامبر بزرگ است.
(آیه 58) سپس به صورت یک جمع بندى از تمام افتخاراتى که در آیات گذشته پیرامون انبیاء بزرگ وصفات وحالات آنها ومواهبى که خداوند به آنها داده بود، بیان گردید چنین مى گوید: «آنها پیامبرانى بودند که خداوند آنان را مشمول نعمت خود قرار داده بود» (اُولئِکَ الَّذینَ اَنْعَمَ اللهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیّینَ).
«که بعضى از فرزندان آدم بودند، وبعضى از فرزندان کسانى که با نوح در کشتى سوار کردیم وبعضى از دودمان ابراهیم واسرائیل» (مِنْ ذُرِّیَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوح وَمِنْ ذُرِّیَّة اِبْرهیمَ وَاِسْرائیلَ).
منظور از «ذریه آدم» در این آیه، ادریس است که طبق مشهور، جد نوح پیامبر بود، ومنظور از «ذریه کسانى که با نوح بر کشتى سوار شدند» ابراهیم است، زیرا ابراهیم از فرزندان سام فرزند نوح بوده.
ومنظور از «ذریه ابراهیم» اسحاق واسماعیل ویعقوب است، ومنظور از «ذریه اسرائیل»، موسى وهارون وزکریا ویحیى وعیسى مى باشد.
سپس این بحث را با یاد پیروان راستین این پیامبران بزرگ تکمیل کرده، مى گوید: «واز کسانى که هدایت کردیم وبرگزیدیم (افرادى هستند که) وقتى آیات خداوند رحمان بر آنها خوانده شود به خاک مى افتند وسجده مى کنند، وسیلاب اشکشان سرازیر مى شود» (وَمِمَّنْ هَدَیْنا وَاجْتَبَیْنا اِذا تُتْلى عَلَیْهِمْ آیـاتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّدًا وَبُکِیًّا).
(آیه 59) سپس از گروهى که از مکتب انسان ساز انبیاء جدا شدند وپیروانى ناخلف از آب در آمدند سخن مى گوید وقسمتى از اعمال زشت آنها را برشمرده، مى گوید: «بعد از آنها فرزندان ناشایسته اى روى کار آمدند که نماز را ضایع کردند، واز شهوات پیروى نمودند که به زودى (مجازات) گمراهى خود را خواهند دید» (فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ اَضاعُوا الصَّلوةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ یَلْقَوْنَ غَیًّا).
این جمله ممکن است اشاره به گروهى از بنى اسرائیل باشد که در طریق گمراهى گام نهاده، پیروى از را بر ذکر خدا ترجیح دادند.
ومنظور از ضایع کردن نماز در اینجا انجام دادن اعمالى است که نماز را در جامعه ضایع کند.
(آیه 60) از آنجا که برنامه قرآن در همه جا این است که راه بازگشت به سوى ایمان وحق را باز بگذارد در اینجا نیز بعد از ذکر سرنوشت نسلهاى ناخلف چنین مى گوید: «مگر آنها که توبه کنند وایمان آورند وعمل صالح انجام دهند، آنها داخل بهشت مى شوند وکمترین ظلمى به آنها نخواهد شد» (اِلاّ مَنْ تابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صالِحًا فَاُولئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلا یُظْلَمُونَ شَیْئًا).
بنابراین، چنان نیست که اگر کسى یک روز در شهوات غوطهور شود براى همیشه مُهر یأس ونومیدى از رحمت خدا بر پیشانى او کوفته شود، بلکه تا نفسى باقى است وانسان در قید حیات دنیا است، راه بازگشت وتوبه باز است.
