(آیه 32) بعد از بیان نعمت حرکت کشتیها در دریاها که هم در گذشته وهم امروز، بزرگترین ومفیدترین وسیله حمل ونقل انسانها وکالاها بوده است، اشاره به یکى از چهره هاى دیگر همین مسأله کرده، مى گوید: «وهنگامى که (در سفر دریا) موجى همچون ابرها آنان را بپوشاند (وبالا رود وبالاى سرشان قرار گیرد) خدا را با اخلاص مى خوانند» (وَاِذا غَشِیَهُمْ مَوْجٌ کَالظُّلَلِ دَعَوُا اللهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدّینَ).

یعنى امواج عظیم دریا آن چنان بر مى خیزد، واطراف آنها را احاطه مى کند که گویى ابرى بر سر آنان سایه افکنده است، سایه اى وحشتناک وهول انگیز.

اینجاست که انسان با تمام قدرتهاى ظاهرى که براى خویش جلب وجذب کرده، خود را ضعیف وناچیز وناتوان مى بیند.

واینجاست که توحید خالص همه قلب او را احاطه مى کند، ودین وآئین وپرستش را مخصوص او مى داند.

سپس اضافه مى کند: «اما وقتى آنها را به خشکى رساند ونجات داد، بعضى راه اعتدال را پیش مى گیرند » وبه ایمان خود وفادار مى مانند، در حالى که بعضى دیگر فراموش کرده راه کفر را پیش مى گیرند (فَلَمّا نَجّیهُمْ اِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ).

ودر پایان آیه به گروه دوم اشاره کرده، مى فرماید: «ولى آیات ما را هیچ کس جز پیمان شکنان ناسپاس انکار نمى کنند» (وَما یَجْحَدُ بِایاتِنا اِلاّ کُلُّ خَتّار کَفُور).

(آیه 33) در این آیه به صورت یک جمع بندى از مواعظ واندرزهاى گذشته، ودلائل توحید ومعاد، همه انسانها را به خدا وروز قیامت توجه مى دهد، سپس از غرور ناشى از دنیا وشیطان برحذر مى دارد، بعد به وسعت دامنه علم خداوند وشمول آن نسبت به همه چیز مى پردازد.

مى فرماید: «اى مردم! تقواى الهى پیشه کنید وبترسید از روزى که نه پدر کیفر (اعمال) فرزندش را تحمل مى کند ونه فرزند چیزى از کیفر (اعمال) پدرش را» (یا اَیُّهَا النّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمْ وَاخْشَوْا یَوْمًا لا یَجْزى والِدٌ عَنْ وَلَدِه وَلا مَوْلُودٌ هُوَ جاز عَنْ والِدِه شَیْئًا).

در حقیقت دستور اول، توجه به مبدأ است، ودستور دوم توجه به معاد.

دستور اول، نیروى مراقبت را در انسان زنده مى کند، ودستور دوم احساس پاداش وکیفر را، وبدون شک کسى که این دو دستور را به کار بندد کمتر آلوده گناه وفساد مى شود.

به هر حال در آن روز هرکس چنان به خود مشغول است ودر پیچ وخم اعمال خویش گرفتار که به دیگرى نمى پردازد، حتى پدر وفرزند که نزدیکترین رابطه ها را با هم دارند هیچ کدام به فکر دیگرى نیستند.

در پایان آیه انسانها را از دو چیز برحذر مى دارد، مى فرماید: «به یقین وعده الهى حق است. پس مبادا زندگى دنیا شما را بفریبد، ومبادا (شیطان) فریبکار شما را به (کَرَم) خدا مغرور سازد»! (اِنَّ وَعْدَاللهِ حَقٌّ فَلا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیوةُ الدُّنْیا وَلا یَغُرَّنَّکُمْ بِاللهِ الْغَرُورُ).