(آیه 79) معمولا ثروتمندان مغرور گرفتار انواعى از جنون مى شوند، یک شاخه آن «جنون نمایش ثروت» است، آنها از این که ثروت خود را به رخ دیگران بکشند لذت مى برند، از این که سوار مرکب راهوار گران قیمت خود شوند واز میان پا برهنه ها بگذرند وگرد وغبار بر صورت آنها بیفشانند وتحقیرشان کنند احساس آرامش خاطر مى کنند!
به هر حال قارون از این قانون مستثنى نبود، بلکه نمونه بارز آن محسوب مى شد، قرآن در یک جمله آن را بیان کرده، مى فرماید: «پس قارون با تمام زینت خود در برابر قومش (بنى اسرائیل) ظاهر شد» (فَخَرَجَ عَلى قَوْمِه فى زینَتِه).
در اینجا ـ طبق معمول ـ مردم دو گروه شدند: اکثریت دنیاپرست که این صحنه خیره کننده قلبشان را از جا تکان داد وآه سوزانى از دل کشیدند وآرزو که اى کاش به جاى قارون بودند، حتى یک روز، ویک ساعت، ویک لحظه! چه زندگى شیرین وجذابى چه عالم نشاط انگیز ولذت بخشى؟
چنانکه قرآن مى گوید: «کسانى که طالب زندگى دنیا بودند گفتند: اى کاش ما هم مثل آنچه به قارون داده شده است داشتیم»! (قالَ الَّذینَ یُریدُونَ الْحَیوةَ الدُّنْیا یا لَیْتَ لَنا مِثْلَ ما اُوتِىَ قارُونُ).
«به راستى که او بهره عظیمى (از نعمتها) دارد»! (اِنَّهُ لَذُو حَظٍّ عَظیم). آفرین بر قارون وبر این ثروت سرشارش! چه جاه وجلالى؟
در حقیقت در اینجا کوره عظیم امتحان الهى داغ شد، از یک سو قارون در وسط کوره قرار گرفته، وباید امتحان خیره سرى خود را بدهد، واز سوى دیگر دنیاپرستان بنى اسرائیل در گرداگرد این کوره قرار گرفته اند.
(آیه 80) ولى در مقابل این گروه عظیم گروه اندکى عالم واندیشمند، پرهیزگار وبا ایمان که افق فکرشان از این مسائل برتر وبالاتر بود در آنجا حاضر بودند، کسانى که شخصیت را با معیار زر وزور نمى سنجیدند، کسانى که این مغزهاى پوک را تحقیر مى کردند آرى گروهى از آنها در آنجا بودند.
چنانکه قرآن مى گوید: «وکسانى که علم وآگاهى به آنها داده شده بود صدا زدند: واى بر شما! (چه مى گویید؟) ثواب وپاداش الهى براى کسانى که ایمان آورده اند وعمل صالح انجام مى دهند بهتر است» (وَقالَ الَّذینَ اُوتُوا الْعِلْمَ وَیْلَکُمْ ثَوابُ اللهِ خَیْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صالِحًا).
وسپس افزودند: «اما جز صابران آن را دریافت نمى کنند» (وَلا یُلَقّیها اِلاَّالصّابِرُونَ).
(آیه 81) قارون با این عمل، طغیان وسرکشى خود را به اوج رسانید، ولى در تواریخ وروایات در اینجا ماجراى دیگرى نقل شده است که نشانه نهایت بى شرمى قارون است وآن این که: روزى موسى(ع) به قارون گفت: خداوند به من فرمان داده که زکات مالت را بگیرم، قارون سر باز زد، وبراى تبرئه خویش به مبارزه با موسى(ع) برخاست وجمعى از ثروتمندان بنى اسرائیل را نیز با خود همراه ساخت.
یک فکر شیطانى به نظرش رسید، گفت: باید به سراغ زن بدکاره اى از فواحش بنى اسرائیل بفرستیم تا به سراغ موسى برود واو را متهم کند که با او سروسرّى داشته! به سراغ آن زن فرستادند او نیز این پیشنهاد را پذیرفت، این از یکسو.
از سوى دیگر قارون به سراغ موسى آمد وگفت: خوب است بنى اسرائیل را جمع کنى ودستورات خداوند را بر آنها بخوانى، موسى پذیرفتوآنهارا جمع کرد.
گفت: خداوند به من دستور داده که جز او را پرستش نکنید، صله رحم به جا آورید وچنین وچنان کنید، ودر مورد مرد زناکار دستور داده است اگر زناى محصنه باشد، سنگسار شود!
در اینجا گفتند: حتى اگر خود تو باشى! گفت: آرى! حتى اگر خود من باشم!
در اینجا وقاحت را به آخرین درجه رساندند وگفتند: ما مى دانیم که تو خود مرتکب این عمل شده اى وفوراً به دنبال آن زن بدکاره فرستادند.
موسى(ع) رو به او کرد وگفت: به خدا سوگندت مى دهم حقیقت رافاش بگو!
زن بدکاره با شنیدن این سخن تکان سختى خورد، لرزید ومنقلب شد وگفت: اکنون که چنین مى گویى من حقیقت را فاش مى گویم، اینها از من دعوت کردند تو را متهم کنم، ولى گواهى مى دهم که تو پاکى ورسول خدایى!
سپس دو کیسه پولى را که به او داده بودند نشان داد وگفتنیها را گفت.
موسى(ع) به سجده افتاد وگریست، در اینجا بود که فرمان مجازات قارون زشت سیرت توطئه گر صادر شد.
چنانکه قرآن مجید مى گوید: «ما او وخانه اش را در زمین فرو بردیم» (فَخَسَفْنا بِه وَبِدارِهِ الاَْرْضَ).
عجبا! فرعون در امواج نیل فرو مى رود، وقارون در اعماق زمین، آبى که مایه حیات است مأمور نابودى فرعونیان مى شود، وزمینى که مهد آرامش است گورستان قارون وقارونیان.
مسلم است که در آن خانه، قارون تنها نبود، او واطرافیانش، او وهم سنگرانش.
«وگروهى نداشت که او را در برابر عذاب الهى یارى کنند، وخود نیز نمى توانست خویشتن را یارى دهد»! (فَما کانَ لَهُ مِنْ فِئَة یَنْصُرُونَهُ مِنْ دُونِ اللهِ وَما کانَ مِنَ الْمُنْتَصِرینَ).
(آیه 82) این آیه دگرگونى عجیب تماشاچیان دیروز را که از مشاهده جاه وجلال قارون به وجد وسرور آمده بودند منعکس مى کند که به راستى عجیب وآموزنده است، مى گوید: «وآنها که دیروز آرزو داشتند که به جاى او باشند (آنگاه که صحنه فرو رفتن او وثروتش را به قعر زمین دیدند) مى گفتند: واى بر ما! گویى خدا روزى را بر هر کس از بندگانش بخواهد گسترش مى دهد وبر هر کس بخواهد تنگ مى گیرد» وکلید آن تنها در دست اوست (وَاَصْبَحَ الَّذینَ تَمَنَّوْا مَکانَهُ بِالاَْمْسِ یَقُولُونَ وَیْکَاَنَّ اللهَ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِه وَیَقْدِرُ).
لذا در مقام شکر این نعمت برآمدند وگفتند: «اگر خداوند بر ما منت نگذارده بود، ما را هم به قعر زمین فرو مى برد»! (لَوْلا اَنْ مَنَّ اللهُ عَلَیْنا لَخَسَفَ بِنا).
«اى واى! مثل این که کافران هرگز رستگار نمى شوند» (وَیْکَاَنَّهُ لا یُفْلِحُ الْکافِرُونَ). الان حقیقت را با چشم خود مى بینیم، ونتیجه غرور وغفلت وسرانجام کفر وشهوت را.
