(آیه 7) در آیات گذشته سخن از اعراض کافران، از آیات تشریعى یعنى قرآن مجید بود ودر اینجا سخن از اعراض آنها از آیات تکوینى ونشانه هاى خدا در پهنه آفرینش است، آنها نه تنها، گوش جان خود را بر سخنان پیامبر(صلى الله علیه وآله)مى بستند، بلکه چشمهاى خود را نیز از دیدن نشانه هاى حق در اطراف خود محروم مى ساختند.
نخست مى گوید: «آیا آنها به زمین نگاه نکردند چه بسیار گیاهان از انواع مختلف، نر وماده، زیبا وجالب وپرفایده در آن آفریدیم» (اَوَلَمْ یَرَوْا اِلَى الاَْرْضِ کَمْ اَنْبَتْنا فیها مِنْ کُلِّ زَوْج کَریم).
(آیه 8) در این آیه به عنوان تأکید وتصریح بیشتر مى فرماید: «در این (خلقت گیاهان ارزشمند) نشانه روشنى (بر وجود خدا) است» (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیَةً).
اما این کوردلان آن چنان غافل وبى خبرند که این گونه آیات الهى را مى بینند، باز هم در غفلتند، چرا که کفر ولجاج در قلب آنها رسوخ کرده.
لذا در پایان آیه مى فرماید: «اکثر آنها هرگز مؤمن نبوده اند» (وَما کانَ اَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنینَ).
(آیه 9) در این آیه با تعبیرى که هم نشانه تهدید است وهم تشویق، هم بیم است وهم امید، مى فرماید: «وپروردگار تو قدرتمند ومهربان است» (وَاِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزیزُالرَّحیمُ).
«عزیز» به معنى قدرتمندى است که شکست ناپذیر است، هم توانایى بر ارائه آیات بزرگ دارد، وهم درهم کوبنده تکذیب کنندگان است، ولى با این حال «رحیم» است ورحمت واسعه اش همه جا را فراگرفته، وبازگشت جدى به سوى او در یک لحظه کوتاه کافى است که تمام نظر لطف او را متوجه انسان سازد وبر گناهان گذشته اش قلم عفو کشد.
