(آیه 42) پس از پایان داستان قوم ثمود، قرآن در اینجا به اقوام دیگرى که بعد از آنها وقبل از موسى(ع) روى کار آمدند اشاره کرده، مى گوید: «سپس اقوام دیگرى را پس از آنها پدید آوردیم» (ثُمَّ اَنْشَأْنا مِنْ بَعْدِهِمْ قُرُونًا آخَرینَ).
چرا که این قانون وسنت خداوند بزرگ است که فیض خود را قطع نمى کند واگر گروهى مانعى بر سر راه تکامل نوع بشر شدند آنها را کنار زده واین قافله را در مسیرش همچنان پیش مى برد.
(آیه 43) اما این اقوام وطوائف گوناگون هرکدام داراى زمان واجل معینى بودند و«هیچ امتى بر اجل وسر رسید حتمى خود پیشى نمى گیرد واز آن تأخیر نیز نمى کنند» (ما تَسْبِقُ مِنْ اُمَّة اَجَلَها وَما یَسْتَأْخِرُونَ). بلکه هنگامى که فرمان قطعى پایان حیات آنها صادر مى شد از میان مى رفتند، نه یک لحظه زودتر ونه دیرتر.
(آیه 44) این آیه ناظر به این حقیقت است که دعوت پیامبران در طول تاریخ هیچ گاه قطع نشده، مى فرماید: «ما سپس رسولان خود را یکى پس از دیگرى فرستادیم» (ثُمَّ اَرْسَلْنا رُسُلَنا تَتْرا).
این معلمان آسمانى یکى پس از دیگرى مى آمدند ومى رفتند، ولى اقوام سرکش همچنان بر کفر وانکار خود باقى بودند بطورى که «هر زمان رسولى براى (هدایت)قومى مى آمد او را تکذیب مى کردند» (کُلَّما جاءَ اُمَّةً رَسُولُها کَذَّبُوهُ).
هنگامى که این کفر وتکذیب از حد گذشت وبه قدر کافى اتمام حجت شد «ما این امتهاى سرکش را یکى پس از دیگرى هلاک نمودیم» واز صحنه روزگار محوشان کردیم (فَاَتْبَعْنا بَعْضَهُمْ بَعْضًا).
آن چنان نابود شدند که تنها نام وگفتگویى از آنها باقى ماند. آرى! «ما آنها را احادیثى قرار دادیم» (وَجَعَلْناهُمْ اَحادیثَ).
ودر پایان آیه، همچون آیات پیشین مى گوید: «دور باد (از رحمت خدا) قومى که ایمان نمى آورند» (فَبُعْدًا لِقَوْم لا یُؤْمِنُونَ).
آنها نه تنها در این دنیا دور از رحمت خدا بودند که در سراى دیگر نیز از رحمت الهى دورند.
