(آیه 9) از اینجا داستان موسى، پیامبر بزرگ خدا شروع مى شود ودر بیش از هشتاد آیه بخشهاى مهمى از سرگذشت پرماجراى او تشریح مى گردد، تا دلدارى وتسلیت خاطرى باشد براى پیامبر(ص) ومؤمنان که در آن ایام در مکه، سخت از سوى دشمنان در فشار بودند.
این آیات را مى توان به چهار بخش تقسیم کرد:
بخش اول: از آغاز نبوت وبعثت موسى واولین جرقه هاى وحى سخن گفته.
بخش دوم: از دعوت موسى وبرادرش هارون نسبت به فرعون وفرعونیان به آیین یکتاپرستى سخن مى گوید.
بخش سوم: از خروج موسى وبنى اسرائیل از مصر وچگونگى نجات آنها از چنگال فرعون وفرعونیان بحث مى کند.
بخش چهارم: پیرامون گرایش تند انحرافى بنى اسرائیل از آیین توحید به شرک وپذیرش وسوسه هاى سامرى سخن مى گوید.
در این آیه روى سخن را به پیامبر کرده، مى گوید: «وآیا خبر موسى به تو رسیده است»؟! (وَهَلْ اَتیکَ حَدیثُ مُوسى).
(آیه 10) سپس مى گوید: «در آن زمان که آتشى (از دور) مشاهده کرد وبه خانوداه خود گفت اندکى مکث کنید که من آتشى دیدم (به سراغ آن بروم) شاید شعله اى از آن براى شما بیاورم ویا به وسیله این آتش راهى پیدا کنم» (اِذْ رَءا نارًا فَقالَ لاَِهْلِهِ امْکُثُوا اِنّى آنَسْتُ نارًا لَعَلّى آتیکُمْ مِنْها بِقَبَس اَوْ اَجِدُ عَلَى النّارِ هُدًى).
(آیه 11) «پس هنگامى که موسى نزد آتش آمد، صدایى شنید که (او را مخاطب ساخته) مى گوید: اى موسى»! (فَلَمّا اَتیها نُودِىَ یا مُوسى).
(آیه 12) «من پروردگار تواَم، کفشهایت را بیرون آر، که تو در سرزمین مقدس طوى هستى» (اِنّى اَنَا رَبُّکَ فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ اِنَّکَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى).
موسى با شنیدن این نداى روحپرور: «من پروردگار توام» هیجان زده شد ولذت غیرقابل توصیفى سر تا پایش را احاطه کرد.
او مأمور شد تا کفش خود را از پاى در آورد، چرا که در سرزمین مقدسى گام نهاده، سرزمینى که نور الهى بر آن جلوه گر است، پیام خدا را در آن مى شنود وپذیراى مسؤولیت رسالت مى شود، باید با نهایت خضوع وتواضع در این سرزمین گام نهد، این است دلیل بیرون آوردن کفش از پا.
(آیه 13) سپس از همان گوینده این سخن را نیز شنید: «ومن تو را براى مقام رسالت برگزیده ام، پس اکنون به آنچه به تو وحى مى شود گوش فرا ده»! (وَاَنَا اخْتَرْتُکَ فَاسْتَمِعْ لِما یُوحى).
(آیه 14) وبه دنبال آن نخستین جمله وحى را موسى به این صورت دریافت کرد «من الله هستم، معبودى جز من نیست» (اِنَّنى اَنَا اللهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنَا).
«اکنون (که چنین است) تنها مرا عبادت کن» (فَاعْبُدْنى). عبادتى خالص از هرگونه شرک.
«ونماز را بر پاى دار، تا همیشه به یاد من باشى» (وَاَقِمِ الصَّلوةَ لِذِکْرى).
در این آیه پس از بیان مهمترین اصل دعوت انبیاء که مسأله توحید است موضوع عبادت خداوند یگانه به عنوان یک ثمره براى درخت ایمان وتوحید بیان شده، وبه دنبال آن دستور به نماز، یعنى بزرگترین عبادت ومهمترین پیوند خلق با خالق ومؤثرترین راه براى فراموش نکردن ذات پاک او داده شده.
(آیه 15) واز آنجا که بعد از ذکر «توحید» وشاخ وبرگهاى آن، دومین اصل اساسى مسأله «معاد» است در این آیه اضافه مى کند: «رستاخیز بطور قطع خواهد آمد، من مى خواهم آن را پنهان کنم، تا هرکس در برابر سعى وکوششهایش جزا ببیند» (اِنَّ السّاعَةَ آتِیَةٌ اَکادُ اُخْفیها لِتُجْزى کُلُّ نَفْس بِما تَسْعى).
علت مخفى نگاه داشتن تاریخ قیامت، طبق آیه فوق آن است که «خداوند مى خواهد هر کسى را به تلاش وکوششهایش پاداش دهد» ویک نوع آزادى عمل براى همگان پیدا شود.
(آیه 16) در این آیه به یک اصل اساسى که ضامن اجراى همه برنامه هاى عقیدتى وتربیتى فوق است اشاره کرده، مى فرماید: «پس مبادا کسى که به آن ایمان ندارد واز هوسهاى خویش پیروى مى کند، تو را از آن باز دارد; که هلاک خواهى شد»! (فَلا یَصُدَّنَّکَ عَنْها مَنْ لا یُؤْمِنُ بِها وَاتَّبَعَ هَویهُ فَتَرْدى).
در برابر افراد بى ایمان ووسوسه ها وکارشکنیهاى آنان محکم بایست، نه از انبوه آنها وتوطئه هایشان وحشت کن، ونه در حقانیت دعوت و اصالت مکتبت از این هیاهوها شک وتردیدى داشته باش.
