(آیه 95) در آیه قبل سخن از «مؤمنان نیکوکار وصالح العمل» بود ودر این آیه، به افرادى اشاره مى کند که در نقطه مقابل آنها قرار دارند، آنها که تا آخرین نفس به ضلالت وفساد ادامه مى دهند، مى فرماید: «وحرام است بر شهرهایى که آنها را (به جرم گناهانشان) نابود کردیم (به دنیا بازگردند) آنها هرگز باز نخواهند گشت» (وَحَرامٌ عَلى قَرْیَة اَهْلَکْناها اَنَّهُمْ لا یَرْجِعُونَ).
در حقیقت آنها کسانى هستند که بعد از مشاهده عذاب الهى، یا بعد از نابودى ورفتن به جهان برزخ، پرده هاى غرور وغفلت از برابر دیدگانشان کنار مى رود آرزو مى کنند اى کاش براى جبران این همه خطاها بار دیگر به دنیا باز مى گشتند ولى قرآن با صراحت مى گوید: بازگشت آنها بکلى حرام، یعنى ممنوع است; وراهى براى جبران باقى نمانده است.
(آیه 96) به هر حال این بى خبران دائماً در غرور وغفلتند، واین بدبختى تا پایان جهان همچنان ادامه دارد.
چنانکه قرآن مى فرماید: «تا زمانى که راه بر یأجوج ومأجوج گشوده شود وآنها (در سراسر زمین پخش شوند، و) از هر بلندى وارتفاعى با سرعت بگذرند» (حَتّى اِذا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَمَأْجُوجُ وَهُمْ مِنْ کُلِّ حَدَب یَنْسِلُونَ).
(آیه 97) وبلافاصله مى گوید: «ووعده حق ]=قیامت[ نزدیک مى شود» (وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ).
«در آن هنگام چشمهاى کافران از وحشت از حرکت باز مى ماند» وخیره خیره به آن صحنه نگاه مى کنند (فَاِذا هِىَ شاخِصَةٌ اَبْصارُ الَّذینَ کَفَرُوا).
در این هنگام پرده هاى غرور وغفلت از برابر دیدگانشان کنار مى رود وفریادشان بلند مى شود «اى واى بر ما! ما از این صحنه در غفلت بودیم» (یا وَیْلَنا قَدْ کُنّا فى غَفْلَة مِنْ هذا).
وچون نمى توانند با این عذر، گناه خویش را بپوشانند وخود را تبرئه کنند با صراحت مى گویند: «نه، بلکه ما ظالم وستمگر بودیم»! (بَلْ کُنّا ظالِمینَ).
اصولا چگونه ممکن است با وجود این همه پیامبران الهى وکتب آسمانى واین همه حوادث تکان دهنده، وهمچنین درسهاى عبرتى که روزگار به آنها مى دهد در غفلت باشند، آنچه از آنها سر زده تقصیر است وظلم بر خویشتن ودیگران.
