(آیه 45) تا اینجا سخن درباره اقوامى بود که پیش از موسى(ع) پیامبر اولواالعزم پروردگار روى کار آمدند ورفتند، اما در اینجا اشاره بسیار کوتاهى به قیام موسى وهارون در برابر فرعونیان وسرانجامِ کار این قوم مستکبر کرده، مى فرماید: «سپس موسى وبرادرش هارون را با آیات خود ودلیل آشکار وروشن فرستادیم» (ثُمَّ اَرْسَلْنا مُوسى وَاَخاهُ هرُونَ بِایاتِنا وَسُلْطان مُبین).
منظور از «آیات» معجزاتى است که خداوند به موسى بن عمران داد (آیات نه گانه) ومنظور از «سلطان مبین»، منطق نیرومند ودلائل دندان شکن موسى(ع) در برابر فرعونیان است.
(آیه 46) آرى! موسى وبرادرش هارون را با این آیات وسلطان مبین فرستادیم «به سوى فرعون واطرافیان اشرافى ومغرور او» (اِلى فِرْعَوْنَ وَمَلاَئِه).
اشاره به این که ریشه همه فساد، اینها بودند وهیچ کشورى اصلاح نخواهد شد مگر این که سردمدارانش اصلاح شوند.
«ولى (فرعون واطرافیانش) استکبار کردند» وزیر بار آیات حق وسلطان مبین نرفتند (فَاسْتَکْبَرُوا).
«واصولاً آنها مردمى برترى جو وسلطه طلب بودند» (وَکانُوا قَوْمًا عالینَ).
(آیه 47) یکى از نشانه هاى روشن برترى جویى آنها این بود که «گفتند: آیا ما به دو انسان همانند خودمان ایمان بیاوریم در حالى که قوم آنها (بنى اسرائیل) بندگان وبردگان ما هستند»؟! (فَقالُوا اَنُؤْمِنُ لِبَشَرَیْنِ مِثْلِنا وَقَوْمُهُما لَنا عابِدُونَ).
(آیه 48) با این استدلالات واهى به مخالفت با حق برخاستند «پس موسى وهارون را تکذیب کردند وسرانجام همگى هلاک ونابود شدند» وملک وحکومتشان بر باد رفت (فَکَذَّبُوهُما فَکانُوا مِنَ الْمُهْلَکینَ).
(آیه 49) وسرانجام به این ترتیب دشمنان اصلى بنى اسرائیل که سد راه دعوت موسى وهارون بودند از میان رفتند، ودوران آموزش وتربیت الهى بنى اسرائیل فرا رسید.
در همین مرحله بود که: «ما به موسى کتاب آسمانى دادیم شاید آنان ]=بنى اسرائیل[ هدایت شوند» (وَلَقَدْ آتَیْنا مُوسَى الْکِتابَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ).
