(آیه 105) بعد از آن که در آیات گذشته به قسمتى از پاداشهاى اخروى مؤمنان صالح اشاره شد در این آیه وآیه بعد به یکى از روشنترین پاداشهاى دنیوى آنها که «حکومت روى زمین» است با بیان شیوایى اشاره کرده، مى گوید: «ودر زبور بعد از ذکر چنین نوشتیم که سرانجام بندگان صالح من وارث (حکومت) زمین خواهند شد» (وَلَقَدْ کَتَبْنا فِى الزِّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ اَنَّ الاَْرْضَ یَرِثُها عِبادِىَ الصّالِحَونَ).

«ارض» به مجموع کره زمین گفته مى شود وسراسر جهان را شامل مى گردد.

منظور از «زبور» کتاب داوود، و«ذکر» به معنى تورات است، وبه این ترتیب معنى آیه چنین مى شود، «ما، در زبور، بعد از تورات، چنین نوشتیم که این زمین را بندگان صالح ما به ارث خواهند برد».

سؤال دیگرى که در اینجا باقى مى ماند این است که بندگان صالح خدا «عِبادِىَ الصّالِحُونَ» کیانند؟

کلمه «صالِحُون» معنى گسترده ووسیعى دارد، که علاوه بر ایمان وتوحید همه شایستگیها از آن به ذهن مى آید، شایستگى از نظر عمل وتقوا، شایستگى از نظر علم وآگاهى، شایستگى از نظر قدرت وقوت، وشایستگى از نظر تدبیر ونظم ودرک اجتماعى.

در بعضى از روایات صریحاً این آیه تفسیر به یاران حضرت مهدى ـ عج ـ شده است: که بیان یک مصداق عالى وآشکار است، وعمومیت مفهوم آیه را محدود نمى سازد.

نظام آفرینش دلیل روشنى بر پذیرش یک نظام صحیح اجتماعى در آینده، در جهان انسانیت خواهد بود، واین همان چیزى است که از آیه مورد بحث واحادیث مربوط به قیام «مصلح بزرگ جهانى» حضرت مهدى ـارواحناه فداهـ استفاده مى شود.

(آیه 106) این آیه به عنوان تأکید بیشتر مى گوید: «در این سخن ابلاغ روشنى

است براى گروهى که خدا را (با اخلاص) پرستش مى کنند» (اِنَّ فى هذا لَبَلاغًا لِقَوْم عابِدینَ).