(آیه 39) به تناسب بحثى که در آیه قبل درباره پیامبران گذشت این آیه به یکى از مهمترین برنامه هاى عمومى انبیا اشاره کرده، مى فرماید: پیامبران پیشین «کسانى بودند که تبلیغ رسالتهاى الهى مى کردند واز او مى ترسیدند واز هیچ کس جز خدا واهمه نداشتند» (اَلَّذینَ یُبَلِّغُونَ رِسـالاتِ اللهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلا یَخْشَوْنَ اَحَدًا اِلاَّ اللهَ).

تو نیز در تبلیغ رسالتهاى پروردگار نباید کمترین وحشتى از کسى داشته باشى!

اصولا کار پیامبران در بسیارى از مراحل شکستن سنتهاى غلط است واگر بخواهند کمترین ترس ووحشتى به خود راه بدهند در انجام رسالت خود پیروز نخواهند شد قاطعانه باید پیش روند، حرفهاى ناموزون بدگویان را به جان خریدار شوند وبى اعتنا به جوسازیها به برنامه هاى خود ادامه دهند چرا که همه حسابها به دست خداست.

لذا در پایان آیه مى فرماید: «همین بس که خداوند (حافظ اعمال بندگان و) حسابگر (وجزادهنده آنها) است» (وَکَفى بِاللهِ حَسیبًا).

هم حساب ایثار وفداکارى پیامبران را در این راه نگه مى دارد وپاداش مى دهد وهم سخنان ناموزون ویاوه سرایى دشمنان را محاسبه وکیفر مى دهد.

این آیه دلیل روشنى است بر اینکه شرط اساسى براى پیشرفت در مسائل تبلیغاتى قاطعیت واخلاص وعدم وحشت از هیچ کس جز از خداست.