(آیه 19) به خواست خدا در آیات آینده مى خوانیم که خواب اصحاب کهف آنقدر طولانى شد که به 309 سال بالغ گردید، وبه این ترتیب خوابى بود شبیه به مرگ، وبیداریش همانند رستاخیز، لذا در این آیه قرآن مى گوید: «واین گونه آنها را برانگیختیم» (وَکَذلِکَ بَعَثْناهُمْ).
یعنى همان گونه که قادر بودیم آنها را در چنین خواب طولانى فرو بریم آنها را به بیدارى بازگرداندیم.
ما آنها را از خواب برانگیختیم: «تا از یکدیگر سؤال کنند، یکى از آنها پرسید: فکر مى کنید چه مدت خوابیده اید»؟ (لِیَتَساءَلُوا بَیْنَهُمْ قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ کَمْ لَبِثْتُمْ).
«آنها گفتند: یک روز یا بخشى از یک روز خوابیده ایم» (قالُوا لَبِثْنا یَوْمًا اَوْ بَعْضَ یَوْم).
ولى سرانجام چون نتوانستند دقیقاً بدانند مدت خوابشان چقدر بوده «گفتند: پروردگار شما از مدت خوابتان آگاهتر است» (قالُوا رَبُّکُمْ اَعْلَمُ بِما لَبِثْتُمْ).
ولى به هر حال سخت احساس گرسنگى ونیاز به غذا مى کردند چون ذخیره هاى بدن آنها تمام شده بود، لذا نخستین پیشنهادشان این بود: «سکه نقره اى را که با خود دارید به دست یکى از نفرات خود بدهید واو را به شهر بفرستید، تا برود وببیند کدامین فروشنده غذاى پاکترى دارد، به مقدار روزى ونیاز از آن براى شما بیاورد» (فَابْعَثُوا اَحَدَکُمْ بِوَرَقِکُمْ هذِه اِلَى الْمَدینَةِ فَلْیَنْظُرْ اَیُّها اَزْکى طَعامًا فَلْیَأْتِکُمْ بِرِزْق مِنْهُ).
«اما باید دقت کند وهیچ کس را از وضع شما آگاه نسازد» (وَلْیَتَلَطَّفْ وَلا یُشْعِرَنَّ بِکُمْ اَحَدًا).
(آیه 20) «چرا که اگر آنها از وضع شما آگاه شوند وبر شما دست یابند یا سنگسارتان مى کنند یا به آیین خویش (آیین بت پرستى) باز مى گردانند» (اِنَّهُمْ اِنْ یَظْهَرُوا عَلَیْکُمْ یَرْجُمُوکُمْ اَوْ یُعیدُوکُمْ فى مِلَّتِهِمْ).
«ودر آن صورت هرگز روى نجات ورستگارى را نخواهید دید» (وَلَنْ تُفْلَحُوا اِذًا اَبَدًا).
