(آیه 92) از آنجا که در آیات گذشته نام گروهى از پیامبران الهى وبخشى از سرگذشت آنها آمده، در اینجا به عنوان یک جمع بندى ونتیجه گیرى کلى چنین مى گوید: «این (پیامبران بزرگ وپیروانشان) همه امّت واحدى بودند» وپیرو یک هدف (اِنَّ هذِه اُمَّتُکُمْ اُمَّةً واحِدَةً).
برنامه آنها یکى وهدف ومقصد آنها نیز یکى بوده است، هرچند با اختلاف زمان ومحیط، داراى ویژگیها وروشها وبه اصطلاح تاکتیکهاى متفاوت بودند. این یگانگى ووحدت برنامه ها وهدف، به خاطر آن بوده که همه از یک مبدأ سرچشمه مى گرفته، از اراده خداوند واحد یکتا، ولذا بلافاصله مى گوید: «ومن پروردگار شما هستم، پس تنها مرا پرستش کنید» (وَاَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُونِ).
در واقع توحید عقیدتى وعملى انبیاء از توحید منبع وحى سرچشمه مى گیرد.
(آیه 93) در این آیه اشاره به انحراف گروه عظیمى از مردم از این اصل واحد توحیدى کرده چنین مى گوید: «وآنها کار خود را در میان خود به تفرقه وتجزیه کشاندند» (وَتَقَطَّعُوا اَمْرَهُمْ بَیْنَهُمْ).
کارشان به جایى رسید که در برابر هم ایستادند، وهر گروه، گروه دیگرى را لعن ونفرین مى کرد واز او برائت وبیزارى مى جست، به این نیز قناعت نکردند به روى همدیگر اسلحه کشیدند وخونهاى زیادى را ریختند، واین بود نتیجه انحراف از اصل اساسى توحید وآیین یگانه حق.
ودر آخر آیه اضافه مى کند: «اما همه آنها سرانجام به سوى ما باز مى گردند» (کُلٌّ اِلَیْنا راجِعُونَ).
این اختلاف که جنبه عارضى دارد برچیده مى شود وباز در قیامت همگى به سوى وحدت مى روند.
(آیه 94) در این آیه نتیجه هماهنگى با «امت واحده» در طریق پرستش پروردگار، ویا انحراف از آن وپیمودن راه تفرقه را چنین بیان مى فرماید: «پس هرکس چیزى از اعمال صالح را انجام دهد در حالى که ایمان داشته باشد، تلاش وکوشش او مورد ناسپاسى قرار نخواهد گرفت» (فَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصّالِحاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلا کُفْرانَ لِسَعْیِه).
وبراى تأکید بیشتر اضافه مى کند: «وما اعمال صالح او را قطعاً خواهیم نوشت» (وَاِنّا لَهُ کاتِبُونَ).
این آیه همانند بسیارى دیگر از آیات قرآن، شرط قبولى اعمال صالح را ایمان مى شمرد.
