در آیات قبل، یعنى آیات (57 و 58 و 59)، سخن از یکى از عادات و عقاید زشت اعراب جاهلى - که زنده به گور کردن دختران است - به میان رفته است. در آیه (58 و 59) آمده است: «وَ اِذا بُشِّرَ اَحَدُهُمْ بِالاُْنْثى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدّاً وَ هُوَ کَظیمٌ یَتَوارى مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ ما بُشِّرَ بِهِ اَیُمْسِکُهُ عَلى هُون اَمْ یَدُسُّهُ فِى التُّرابِ أَلاسآءَ ما یَحْکُمُونَ»; در حالى که هرگاه به یکى از آنها بشارت دهند دختر نصیب تو شده است، صورتش [از فرط ناراحتى] سیاه مى شود; و به شدّت خشمگین مى گردد. به خاطر بشارت بدى که به او داده شده از قوم و قبیله خود متوارى مى گردد; [و نمى داند] آیا او را با قبول ننگ نگهدارد، یا در خاک پنهانش کند؟! آگاه باشید که بد حکم مى کنند!. با استفاده از دو آیه فوق درمى یابیم که عرب جاهلى از اینکه خداوند به آنها دخترى عطا مى کرد به شدّت ناراحت مى شدند. و این عمل براى همگان جاى بسى سؤال دارد.