در زمان طاغوت (حکومت پهلوى) طلبه اى بود، بسیار متدیّن و باتقوا که از اعمال و کردار خود بسیار مواظبت مى کرد و با برادرش که اهل خمس و زکات و وجوه شرعى نبود معاشرت نمى کرد. اتّفاقاً این طلبه بیمار شد، بیمارى سخت و شدید، و چون برادرش او را بیمار دید، به کمک او شتافت و براى پرستارى، او را به خانه خود برد. روزى استاد ما به ملاقاتش رفت. طلبه بیمار به استاد گفت: روى این فرش ننشینید; زیرا این فرش غصبى است! ولى وضع او بدین حالت نگذشت، بلکه گذشت روزگار او را عوض کرد و عاقبت این مسلمان متدیّن و متّقى و محتاط به جایى رسید که اگر بر سر سفره اى شراب نبود غذا نمى خورد!

حضرت على(علیه السلام) در خطبه قاصعه(1) ـ که در قسمتى از آن آثار تکبّر و عُجب را بیان کرده است ـ مى فرماید: «از سرنوشت شیطان عبرت بگیرید; چه این که او شش هزار سال در صف ملائکه به عبادت مشغول بود; ولى عاقبت به خیر نگشت و بر اثر لجاجت و تکبّر، تمام عبادات خود را نابود ساخت و به چنین سرنوشت شومى گرفتار شد».

بنابراین، انسان هرگز نباید به عبادات و طاعات خود مغرور گردد، بلکه همواره باید به عفو و رحمت پروردگار چشم بدوزد.

«اَللّهُمَّ اجْعَلْ عاقِبَة اَمْرِنا خَیراً» پروردگارا! عاقبت کار ما را به خیر ختم گردان.

1- نهج البلاغه، خطبه 192.