با توصیف هایى که در آیات پیشین براى آنها گفته شد، کافران بدین جهت کر و کور هستند که کفر، پرده و حجابى در مقابل چشم آنها قرار داده که بینایى و شنوایى آنها را سلب کرده است (خَتَمَ اللّهُ عَلى قُلُوبِهِمْ وَ عَلى سَمْعِهِمْ وَ عَلى اَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ).
لجاجت در مقابل پروردگار، تسلیم نبودن در مقابل ذات حق و دیگر صفات رذیله، سبب شده است تا کافران نتوانند حقایق را درک کنند.
امام عارفان، حضرت سجاد(علیه السلام)، در دعاى عارفانه و عاشقانه ابوحمزه ثمالى مى فرماید: «اِنَّکَ لا تَجُبُ عَنْ خَلْقِکَ اِلاّ اَنْ تَحْجُبُهُ الاَْعْمالُ دُونَکَ»; خدایا! تو از بندگان، محجوب و پنهان نیستى، مگر اینکه اعمال مردم، خود، حجاب مى شود وگرنه تو از هر ظاهرى آشکارترى.
در بعضى از نسخه هاى دعا، به جاى کلمه «اعمال»، «آمال» ذکر شده است. که بنابرآن، آرزوهاى طولانى حجاب مى گردد و انسان را از حقایق و معارف
الهى باز مى دارد.
اما وقتى ایمان در درون انسان جلوه کرد، حجاب هاى تعصّب، جهل، خودخواهى و کبر نابود شده، همه چیز براى انسان روشن مى شود; بلکه خداوند، خود، او را از تاریکى ها به نور ایمان هدایت مى کند. از این رو، مى فرماید: «اَللّهُ وَلِىُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ اِلَى النُّورِ وَ الَّذینَ کَفَرُوا اَوْلِیائُهُمُ الطّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ اِلَى الظُّلُماتِ اُولئِکَ اَصْحابُ النّارِ فیها خالِدُونَ»; خداوند، ولىّ و سرپرست کسانى است که ایمان آورده اند; آنهارا از ظلمت ها به سوى نور بیرون مى برد. [امّا ]کسانى که کافر شدند، اولیاى آنها طاغوت ها هستند; که آنها را از نور، به سوى ظلمت ها بیرون مى برند; آنها اهل آتشند و همیشه در آن خواهند ماند.
