یکى از موانع مهّم و مستمر بر سر راه دعوت انبیا تقلید از نیاکان بوده است. پیامبران وقتى امّتهایشان را به توحید، یکتاپرستى و پذیرفتن آیین الهى فرا مى خواندند، آنان در پاسخ مى گفتند: «بَلْ نَتَّبِعُ ما وَجَدْنا عَلَیْهِ آباءَنا» ما تنها از آیینى پیروى مى کنیم که پدران خود را بر آن یافتیم.
در حقیقت دلیل ردّ دعوت انبیا را در بت پرستى پدران و نیاکان و پیروى کورکورانه از شیوه پیشینیان خود عنوان مى کردند. و هنگامى که پیامبر بزرگوار اسلام(صلى الله علیه وآله) مردم را به دین «اسلام» و پرستش خداى یکتا دعوت مى کردند، واکنش آنان اظهار شگفتى از «سنّت شکنى» حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) بوده و توجیه شان در ردّ دعوت آن حضرت، پیروى از آیین بت پرستى پدران و نیاکان خود و تصمیمشان ادامه راه آنان و تداوم پرستش خدایانى بوده که با دست خود مى ساختند; آن هم خدایانى که اگر از خرما ساخته مى شد، گاه به هنگام گرسنگى آن را مى خوردند. خداوند در این باره از زبان کافران مى فرماید: «اَجَعَلَ الاْلِهَةَ اِلهاً واحِداً اِنَّ هَذا لَشَىْءٌ عُجابٌ» آیا او (محمّد) به جاى این همه خدایان ]ما[ خداى یکتا قرار داده؟! این براستى چیز شگفتى است!
در بعضى از تواریخ آمده است که: حضرت ابوطالب بیمار شده بود، در آن هنگام برادرزاده اش محمّد(صلى الله علیه وآله) بیرون از خانه مشغول تبلیغ و عرضه آیین مقدّس اسلام بود. سران قریش که منتظر فرصتى بودند تا درباره محمّد(صلى الله علیه وآله) با سرپرست و پشتیبانش، ابوطالب گفتگو کنند، به بهانه عیادت به خانه وى رفتند و گفتند: اى ابوطالب تو بزرگ قبیله اى! کسى را دنبال محمّد بفرست تا به این جا بیاید و در مورد مطالبى که این روزها به مردم مى گوید صحبت کنیم و با هم معامله و مصالحه کنیم تا نه او متعرّض خدایان ما شود و نه ما مزاحم او شویم. در نتیجه اختلاف و تفرقه در بین مردم تشدید نشود.
حضرت محمّد(صلى الله علیه وآله) به نزد عمو آمد. ابوطالب خطاب به ایشان عرض کرد: اینان، بزرگان قریش هستند و براى بیان چنین موضوعى و به قصد دستیابى به سازش به این جا آمده اند. شما چه مى فرمایید؟ حضرت در جواب عمو و خطاب به سران قریش سخنى پربار و زیبا فرمودند; سخنى که سران قریش قطعاً عمق و عظمت آن را درک نکردند. پیامبر خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: «کَلِمَة واحِدَة یُعْطُونیها یَمْلِکُونَ بِهِ الْعَرَبُ وَ یُدینُ لَهُمْ بِهِ الْعَجَمُ» اگر تنها در یک کلمه با من موافقت کنند هم مالک عرب مى شوند و هم عجم تابع آنها خواهد شد.
یعنى بر تمام جهان فرمان خواهند داد و همه جهانیان مطیع و تابع آنان مى شوند.
ابوجهل با تعجّب گفت: «نَعَمْ وَ اَبیکَ عَشَرَ کَلِمات» یک جمله که سهل است ما ده جمله مى گوییم. حضرت فرمود: شما همین یک جمله را بگویید کافى است: «تَقُولُونَ لا اِله اِلاّ اللّهُ وَ تَخْلَعُونَ الاَنْدادَ مِنْ دُونِهِ» بگویید خدایى جز خداى یکتا نیست و عبادت بتها را از گردن خود بردارید.
یعنى زیر پرچم توحید و یکتاپرستى جمع شوید تا عزّت و عظمت پیدا کنید.
سران قریش با نگاهى ناباورانه و پرتعجّب گفتند: «اَجَعَلَ الالِهَة اِلهاً واحِداً اِنَّ هذا لَشَىء عُجابٌ.»
