اکثر مفسّران قرآن در ذیل آیات مذکور، به شأن نزول این آیات اشاره داشته، داستان آن را این چنین نگاشته اند:
پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در هنگام عزیمت به جنگ تبوک، در میان راه به قبیله بنى سالم ـ که در آن زمان خارج از مدینه زندگى مى کردند ـ برخوردند. عدّه اى از آنان ـ که مردمى ظاهر الصّلاح بودند ـ از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) اجازه خواستند تا مسجدى را در نزدیکى مسجد قبا بنا کنند. و دلیل خود را این گونه بیان داشتند که چون در قبیله ما افراد ضعیف و ناتوانى از پیرمردان، پیرزنان و کودکان وجود دارند که نمى توانند در همه وقت براى اقامه نماز به مسجد قبا حاضر شوند، علاوه بر این که گرماى تابستان، سرماى زمستان، باد و باران نیز مانع از حضور آنان در مسجد مى شود، ساختن چنین مسجدى در نزدیکى مسجد قبا ضرورى به شمار مى رود.
به عبارتى، آنان دو هدف به ظاهر زیبا را بیان کردند: نخست ساختن مسجد و محلّ عبادت و دیگر، حمایت از ضعیفان.
از این رو، پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) اجازه ساختن آن مسجد را صادر کردند و سپس به سمت جنگ تبوک حرکت نمودند.
بانیان مسجد از غیبت پیامبر(صلى الله علیه وآله) سوء استفاده کرده، با سرعت هر چه بیشتر مسجد را ساختند. هنگامى که آن حضرت از جنگ برگشت، خدمت حضرتش رسیدند و از او خواستند تا مسجد را افتتاح کند!
در این هنگام «آیات سه گانه مَثَل» به وسیله جبرئیل بر آن حضرت نازل شد.
