وقتى حضرت موسى(علیه السلام) به مقام نبوّت نائل شد، چند چیز از خداوند طلب کرد; یکى از آنها شرح صدر بود (قالَ رَبِّ اشْرَحْ لِى صَدْرِى...) (1)
و نیز پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) بى آن که تقاضا کند ـ این نعمت بزرگ الهى را از خداوند متعال دریافت نمود (اَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکْ؟)(2)
خلاصه این شرح صدر چه معنایى دارد؟
«صدر» در اینجا به معناى سینه نیست، بلکه به معناى روح و فکر است; بنابراین «شرح صدر» به معناى داشتن فکر و روح باز است; یعنى کسى شرح صدر دارد که داراى تفکّر عمیق، صبر و حوصله زیاد و فکر و روحى وسیع باشد; به گونه اى که در برابر سخت ترین حوادث نلغزد. به همین جهت، شرح صدر یکى از لوازم مهمّ ترقّى و تعالى به سوى خدا شناخته شده است.
1- سوره طه، آیه 25.
2- سوره شرح، آیه 1 و دیگر آیاتى از قبیل: سوره نحل آیه 106 و سوره زمر، آیه 22.