اگر شخصى، غذاهاى اضافى، لباس هاى کهنه و آنچه را که نیاز ندارد، انفاق کند اشکالى در بین نیست. این، حدّاقل و پایین ترین مرتبه انفاق است; ولى براى رسیدن به بالاترین مراتب انفاق و دست یافتن به کمال، انسان باید آنچه را که دوست دارد و خود مى خواهد، انفاق کند. «لَنْ تَنالُوا البِرَّحَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ...» هرگز به مقام نیکان و خاصّان نخواهید رسید، مگر آن که از آنچه که دوست مى دارید، انفاق کنید.
درباره حضرت زهرا(علیها السلام) گفته اند که: به هنگام عروسى آن حضرت، وقتى ایشان را به خانه شوهر مى بردند، نیازمندى از آن حضرت درخواست کمک کرد، ایشان با آن که لباس کهنه و عادى اضافه همراه خود داشت و مى توانست آن را انفاق کند، لباس عروسى خود را به نیازمند داد و خود لباس کهنه پوشید.
در تمام تاریخ بشریّت، چنین انفاق خالصانه اى را نمى توان یافت که دختر جوان تازه عروسى، لباس عروسى اش را به نیازمندى بدهد. این براستى مصداق روشن آیه شریفه بالاست.
در زندگانى دیگر معصومان(علیهم السلام) نیز چنین انفاق هایى را مى توان یافت. حضرت على(علیه السلام) انگشتر قیمتى خود را به هنگام نماز و در حال رکوع به فقیر نیازمندى مى دهد و آیه اى در شأن او نازل مى شود.
در حالات آن حضرت نوشته اند: «هنگامى که لباس مى خرید، دو لباس تهیّه مى کرد و هر دو را نزد قنبر، غلامش مى گذاشت و مى فرمود هر کدام را که بهتر است بردار، و دیگرى را براى خود برمى داشت».
امام صادق(علیه السلام) در روایتى مى فرماید: «ما مِنْ شَىء اِلاّ وُکِّلَ بِهِ مَلَکٌ اِلاّ الصَّدَقَةَ فَاِنَّها تَقَعُ فى یَدِاللّهِ تَعالى» تمام اعمال شایسته انسان موکّلى دارد (روزه، نماز، جهاد، حج و... به وسیله فرشتگان به آسمان ها برده مى شود و به مقام قرب الهى مى رسد) تنها صدقه و انفاق است که بدون واسطه و مستقیماً در دست خداوند قرار مى گیرد.» آیا سزاوار است عملى تا این پایه ارزشمند، یعنى انفاق، که بدون واسطه به دست خدا مى رسد، از اموالى باشد که خود دوست نداریم.
