چهارمین شرط اجابت دعا، حضور قلب است، روشن است که این شرط بسیار با ارزش است; چه این که در روایتى آمده است: «سُئِلَ النَّبِىُ(صلى الله علیه وآله) عَنِ اسْمِ اللّهِ الاَْعْظَمِ فَقالَ: کُلُ اِسْم مِنْ اَسْماءِ اللّهِ اَعْظَمْ فَفَرِّغْ قَلْبَکَ مِنْ کُلِّ ما سِواهُ وَ ادْعُهُ بِاَىِّ اِسْم شِئْتَ»; از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)در مورد اسم اعظم سئوال شد. حضرت فرمودند: «تمام اسم هاى خداوند اعظم است، قلبت را از ما سوى الله خالى کن، سپس به هر نامى از اسماء الله که مى خواهى خدا را بخوان، همان اسم اعظم است».
از این روایت استفاده مى شود که اسم اعظم - آن گونه که بعضى ها تصوّر مى کنند - یک لفظ نیست که انسان آن را بر زبان جارى سازد و مشکلاتش حل شود، بلکه اسم اعظم حالت و صفت خاصّى است که باید در درون انسان ایجاد شود و آن، پاک کردن خانه دل است.
وقتى قلبى کانون بت هاست; بت مال، بت مقام، بت شهرت، بت زن و فرزند و مانند آن; و از درون این بت خانه دعا صورت گیرد، روشن است که این دعا مستجاب نمى شود. نخست باید همچون ابراهیم و على بت شکن برخیزیم و تمام این بت ها را از خانه دل بیرون کنیم. آن گاه با هر یک از نام هاى خدا که او را بخوانیم، دعایمان مستجاب خواهد شد.
با توجه به شرایط چهارگانه دعا، آیا ما این شرایط را فراهم کرده ایم؟ آیا غذاى پاک، قلب خالى از اغیار، صفا و اخلاص نیّت و معرفت و شناخت خداوند را تحصیل کرده ایم؟
اگر فاقد این شرایط هستیم، باید در راه تحصیل آن بکوشیم. مخصوصاً، در ماه مبارک رمضان - که ماه رحمت و لطف الهى است و روح انسان آمادگى بیشترى دارد - فرصت بسیار مناسبى براى دعا و تحصیل شرایط وجود دارد.
