قرآن مجید فقرا و نیازمندانى را که درخواست کمک نمى کنند، نیازمند حقیقى مى شناسد و آنان را در دریافت صدقات شایسته تر و اولى تر مى داند. خداوند متعال در آیه 273 سوره بقره چنین مى فرماید: «لِلْفُقَراءِ الَّذینَ اُحْصِرُوا فى سَبیلِ اللّهِ لا یَسْتَطِیعُونَ ضَرْباً فِى الاَْرْضِ یَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ اَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِیماهُمْ لا یَسْئَلُونَ النّاسَ اِلْحافاً وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَیْر فَاِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِیمٌ». ]انفاق و صدقات شما[ از آن نیازمندانى است که در راه خدا، در تنگنا قرار گرفته اند و ]به خاطر اطاعت از حق همچون شرکت در جهاد و آوارگى از موطن و سرزمین خویش[ نمى توانند کارى در پیش بگیرند ]و روزى به دست آورند[ و از شدّت خویشتندارى، هر که از حال آنان با خبر نباشد، مى پندارد که توانگرند; امّا آنان را از چهره هایشان مى شناسى که هرگز به اصرار چیزى از مردم نمى خواهند و هر چیز خوبى در راه خدا انفاق کنید، خداوند از آن آگاه است.

فقرایى با این عزّت نفس و آبرومندى، در دریافت صدقه و انفاق، سزاوارترند. به ویژه در این ماه مبارک که کارهاى عادى مؤمن در آن عبادت محسوب مى شود، چنین طاعتى تا چه حد ارزشمند و والاست. بخصوص که یکى از فلسفه هاى روزه احساس نیاز نیازمندان و رسیدگى به حال و وضع فقراست.(1)

1- وسائل الشّیعه، جلد 6، ابواب وجوب الصوم، باب 1، حدیث 1، 3، 4 و 5.